Zondag
Het is al
gezellig druk op het plein, als we met de groep dames arriveren. We hebben ons
bij Christel al helemaal omgekleed en hoeven nu enkel nog de bordjes om te
hangen om onze outfits helemaal af te maken.
Er doen veel
loopgroepen mee dit jaar, met uiteenlopende thema’s. Enkele hebben zelfs een
politiek thema, eentje haakt erin op de lokale actualiteit door de computer
hack bij de gemeente Laarbeek aan te kaarten.
De tocht
voorloopt voorspoedig, al kan er niet helemaal voorkomen worden dat er
halverwege de stoet een gat valt tussen de wagens en de loopgroepen als een van
de wagens te hoog blijkt te zijn en aan de takken van een boom blijft haken.
Daantje
geniet zichtbaar. Ze loopt vrolijk dansend en springend de hele route mee,
Marlissa meetrekkend in haar enthousiasme. De andere meiden en een enkele jongen
volgt haar voorbeeld.
Op het
laatst waren er nog enkele wijzigingen doorgevoerd binnen de groep. Zo zouden
Dany en Sam eigenlijk met zijn tweeën deelnemen aan de optocht, maar ze hadden
op het laatst toch besloten om mee te doen met de meiden. Hun bolderkar werd
omgebouwd tot een stoere rode kar met een mooie pop erop en met de skelter van
Sam rijden ze om beurten een stukje mee.
Na afloop
verzamelen we in het Anker, waar de prijsuitreiking van de optocht zal volgen.
Ik sta net
in de rij voor de muntjes als ik ineens Geert voorbij zie komen in een flits.
Verward kijk ik hem na, maar als ik goed kijk zie ik dat hij het niet kan zijn.
Deze man heeft veel donkerder haar, en het zou ook erg vreemd zijn om hem
ineens hier in Beek en Donk tegen te komen. In de tijd dat we samen gingen was
hij daar bijna nooit mee naar toe gegaan, alleen als hij er niet onder uit kon
ging hij mee. Mijn moeder had er nog vaak over geklaagd waarom hij nooit eens
een keer gezellig met mij mee kwam. We waren tenslotte getrouwd en dan moest je
ook af en toe naar je schoonfamilie, tenslotte ging ik toch ook geregeld mee
naar zijn ouders. Maar hoe ik in die tijd ook praatte, ik kreeg hem nooit mee
naar mijn ouders. Hij had er ronduit een hekel aan. Al was dat wat mijn moeder
betreft wederzijds.
Met een
klein stapeltje muntjes in mijn hand, loop ik meteen richting de bar om wat te
drinken en enkele zakjes chips te bestellen, dat hebben we wel verdiend.
Daantje staat nog bij de andere meiden en ze danst vrolijk mee op de klanken
van K3 die nu door de zaal heen knalt. De dj heeft de muziek duidelijk
afgestemd op het wat jongere publiek. Vanavond zal dat ongetwijfeld anders zijn
als Joost er met zijn vrienden naar toe gaat. Hij had beloofd dat hij ook nog
even een kijkje zou komen nemen in het Anker na de optocht, maar ik heb hem nog
niet gezien tussen al de aanwezige mensen.
Tegen half
zes komt de presentator op het podium staan om de uitslagen van de
kinderoptocht bekend te maken, en tot onze grote verrassing behoren we tot de
eerste 3. Al hossend begeven we ons in een lange rij naar het podium om onze
prijs in ontvangst te nemen. Een snoepzak en een medaille voor de kinderen, die
hem trots in ontvangst nemen van de jeugdprins en prinses.
Het is half
8 als we nog snel even bij de friettent binnen stappen om nog wat te eten. Ik
heb Joost nog een berichtje gestuurd dat hij niet meer op ons hoeft te rekenen,
maar hij heeft geen reactie. Ook niet als ik hem bel. Waarschijnlijk legt hij
Jordy te bed.
Rond kwart
over 8 rijden Daantje en ik de fietsen in de garage. Het huis oogt donker, de
gordijnen zijn nog open, en alles lijkt verlaten. Ik kijk nog eens op mijn
mobiel, geen nieuwe berichten. Ik probeer Joost nog een keer te bellen, maar ik
krijg geen gehoor. Binnen rinkelt de telefoon.
Snel open ik
de deur naar de bijkeuken, ren naar de kamer en pak de telefoon van de houder
in de hoop dat het Joost is.
Ik hoor een
diepe stilte, een klik en een akelige lach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten