In de achtertuin van Casa Del Arte in het kleine plaatsje Wijbosch vond afgelopen zondag een poëziemiddag plaats van het schrijverscollectief Meierijstad. In de tuin hadden zich een verschillende dichters en een enkele toehoorder verzamelt om vanonder de bomen te genieten van de prachtige gedichten die voorgedragen werden.
Zelf droeg ik ook enkele gedichten voor, maar die staken een beetje erg schril af tegenover de andere gedichten van de meer ervaren poëten die al meer podiumervaring hadden en hun gedichten vloeiend ter gehore brachten.
Ik ga hier niet iedereen een voor een behandelen, maar ik geef graag een beetje een sfeer mee van de middag. Onder het genot van een drankje en een kruidig shagje hier en daar, werd van af een stoel, onder een boom of heerlijk blootvoets liggend in het gras genoten van alle woorden, die soms wat voorzichtig, dan weer theatraal of met een zoetgevoosde stem tot ons kwamen.
Iederen dichter deed het op geheel eigen wijzen. Terwijl de een te zachtjes in de microfoon praatte, sprak de ander luid en duidelijk tot zijn publiek zonder enige versterking. Ieder bracht ook zijn eigen verhaal mee, een andere achtergrond, eigen gevoelens, hun diepste zielenroerselen werden blootgelegd.
Er werd gelachen, en gezwegen, geluisterd en ontroerd. Tenen friemelde in het zachte gras. Een hondje dolde rond tussen het publiek en plofte dan ineens weer hijgend in de schaduw neer. De presentratrice dolde wat met de dichters, sprak zelf ook een aantal mooie woorden tot het publiek om ze bij de les te houden en prijs de organisator, die heel bescheiden zelf niet aan het woord wilde komen.
Het was een prachtig middag daar op Wijbosch.
Je hebt er duidelijk van genoten.
BeantwoordenVerwijderen