Familiewandeling het Hurkske

We wandelen wat af met het gezin. Deze keer met oudste en jongste een kijkje wezen nemen in het 170 ha groot bosgebied het Hurkske. Dir gebied is gelegen tussen Gemert en Erp en bestond vroeger voornamelijk uit heide. Het wordt omringd door agrarische velden.
We kwamen via een omleiding aan bij het koffie- theehuis de Boswachter alwaar we onze auto parkeerden. Vanaf hier vertrekken er verschillende wandelroutes die met gekleurde blokjes aangegeven zijn in het landschap. Voor de sportievelingen zijn er ook een tweetal trimparcoursen aangelegd die de familieroutes doorkruisen.

Wij besloten na kort overleg om de 5 kilometer lange familieroute te gaan lopen. Deze loopt door duistere, naar hars geurende naaldbossen en frisgroene loofbossen waar je verwelkomd wordt door vrolijk vogelgekwetter. Ik vroeg aan onze oudste wat het verschil was tussen de verschillende soorten bomen. 'Bij de ene zitten de groene takken heel hoog en is alles kaal beneden en bij de loofbomen is alles vol met blad. Die laatste bomen kijken wel wat vriendelijker mama!'
Dat gevoel heb ik vreemd genoeg ook altijd met loofbossen. Naaldbossen komen op mij toch altijd wat duisterder over, je voelt je daar toch wat meer bekeken op een of andere manier. Wat eigenlijk ook heel logisch is. Door de dichte takken van de loofbomen voel je je veel beschutter, wat een soort schijnveiligheid geeft. Tenslotte ben jij niet de enige die zich kan verbergen tussen de volle takken en lage struikjes.

Distel

Langs de gehele route stonden informatiezuilen die de kinderen vol enthousiasme voor begonnen te lezen. Ze stonden vol informatie over het bos, wat eerst aangeplant was enkel voor het hout, waarna de gemeente gestopt was met het ontginnen van het gebied en het enkel nog kapte voor het onderhoudt.

De schijnaardbei

Naast het pad groeide de schijnaardbei. Een op de bosaardbei gelijkende soort die verwant is aan de zilverschoon, voorjaarsganzerik en de vijfvingerkruid. De plant onderscheidt zich van de bosaardbei door zijn geelkleurige bloemen, de bosaardbei draagt witte bloemen. De plant is een invasieve exoot die oorspronkelijk uit Zuid-Oost Azië komt en in tuinen veel gebruikt wordt als bodembedekker.

We passeerden verschillende opvallend droogstaande vennen waar de kikkers vrolijk in het rond sprongen, vast geschrokken van het niet zo onopvallende gestamp van de kinderen die over het pad aan kwamen gerend.
Een van die poelen was het Rauwven met enigzins kalkrijk water. Bijzonder aan dit ven is de populatie amfibiën zoals de zeldzame knoflookpad, die sinds 2003 voor het laatst is waargenomen in Nederland. Mede door de door de mens uitgezette exoot de Zonnebaars werd dit diertje met uitsterven bedreigd. Meer over dit bijzondere ven en de dieren die er leven vindt je terug in het volgende artikel.

De zonnedauw

Na even zoeken tussen het gras vonden we ook nog de zonnedauw. De naam heeft het plantje te danken aan de druppels op het uiteinde van zijn tentakels. Dit kleverige goedje trekt verschillende insecten aan, die vervolgens blijven plakken en een langzame dood sterven doordat de plant langzaam zijn tentakels om het beestje heenvouwt. Dankzij dit vleesdieet kan de plant al tevreden zijn met een ietwat kale, schrale en zurige bodem, als hij maar vochtig staat. Je moet wel goed zoeken voor je het plantje ziet, het is namelijk ondanks zijn opvallende kleur, erg klein en vaak wat lastig te vinden.

Jakobskruiskruid

Het wilgenroosje

Iets verderop zagen we een boom staan, die haast spookachtig wit afstak tegen het omliggende groen. Van iets dichterbij bekeken bleken zowel de stam als de takken geheel ingepakt inspookachtig witte spinsels. Het leek wel een soort net wat strak gespannen zat en aan alle kanten was vastgezet met dunne draadjes. Na wat zoekwerk op de computer heb ik waarschijnlijk de oorzaak van dit bijzondere verschijnsel gevonden. Het spinsel wordt gemaakt door de rupsen van de spinselmot. Deze motten spinnen gezamelijk een soort cocon over alles wat ze tegenkomen. Dit taaie web beschermd ze tegen vijanden.
In mei 2009 werden de rupsen in grote aantallen aangetroffen in wwonwijken wat surrealistische beelden opleverden aangezien de beestjes niet alleen bomen maar ook auto's en tuinmeubilair hadden ingekapseld. Ondanks het spookachtige beeld wat de spinsels van de rupsen geven, herstellen de bomen daarna weer volledig. De vlinders vliegen een voor uit en de overlast is weer voorbij.
De kinderen vonden het erg bijzonder om te zien. Ze moesten het zelfs thuis nog in geuren en kleuren aan papa vertellen.

Hier en daar kwamen we ook nog trimtoestellen tegen langs de route, die natuurlijk allemaal uitgeprobeerd moesten worden door de kinderen. Na nog wat gestribbel en gekibbel over wie als eerste op het toestel zou gaan en vooral ook hoelang erop gespeeld werd, waren ze dan toch allebei een aantal keren over de evenwichtsbalk gelopen, hadden ze gewiebeld aan de rekstokken en over opstapjes heen gesprongen.

Nog een klein stukje lopen voor we weer terug waren op de parkeerplaats. Oudste vond het eigenlijk wel weer mooi geweest, maar 'Mam, de volgende keer lopen we de 9 km.'

Het zandblauwtje