Blaasbloemen

Als kind, en nu eigenlijk nog steeds wel, kon ik altijd vol bewondering kijken naar een weiland dat in de lente helemaal geel kleurde van de paardenbloemen. Dat duurde nooit heel lang, want al snel werd het geel gemengd met het grijzige wit van de blaasbloemen, prachtige doorzichtige pluizenbollen die je kon plukken en waarvan je de zaadjes met een flinke ademtuig weg kon blazen.

Deze blog is dan ook een ode aan de blaasbloem. Want van dichtbij bekeken is het een wonderlijke bol. De zaadjes zitten, eenmaal helemaal uitgevouwen, zeer los en kwetsbaar aan de kern vast, wachtend op dat ene zuchtje wind dat ze mee zal voeren naar een plekje waar ze wortel kunnen schieten.

In het late licht van de avond, als de zon laag aan de hemel staat, lijken de zaadjes op het speciale manier het zonlicht te filteren. Als je goed kijkt zie je zelfs de kleuren van de regenboog.