Wandelroute Ommetje het Groot Duyfhuis

Een beetje veel later vertrokken dan de bedoeling was, reden we richting Liempde. We hadden onze tas weer meegenomen vol met broodjes en drinken met de bedoeling er een gezellige wandeling van te gaan maken.
Met de auto reden we naar Liempde, parkeerden de auto achter de kerk op het driehoekige 'Toose plein'. Vanuit dit plein kun je verschillende door de Heemkunde herstelde kerkpaden bewandelen. 1 kilometer van deze kerkpaden is opgenomen in de route die wij gingen lopen.

Kerkpaden waren weggetjes die in gehuchten waren aangelegd om de kortst mogelijke route naar de kerk te kunnen lopen in het naburige dorp. De weg liep dwars door weides en akkers zodat het voor vreemdelingen amper als pad te herkennen was. Veel van deze paden zijn door ruilverkaveling verloren gegaan in het landschap. Later zijn ze hier in Liempde zoveel mogelijk hersteld als onderdeel van diversen wandelroutes.

Kerkenpad Door Smalder

Kerkenpad Door Smalder

Kerkenpad Door Smalder

Insectenhotel

Het kerkpad Door Smalder is 250 meter lang en loopt langs de nieuwbouwwijk het Strijpenhof, het pad heeft nog veel van zijn oorspronkelijke karakter behouden.
Voorbij het eerste pad lag er een speeltuintje waar de kinderen dankbaar gebruik van maakten, voor we onze weg vervolgden over het volgende smalle paadje achter de huizen door, wat uitkwam op een landweg. Het pad leidde ons verder naar de Kerkakkers waar we een archologisch monument aantroffen van de Oude Sint Janskapel die in 1440 voor het eerst werd genoemd in de geschriften en in 1603 werd verheven tot de eerste Liempdse Parochiekerk. Volgende keer ga ik er wat verder op in.

Een snapshot uit een filmpje dat ik maakte tijdens de wandeling. Iets of wat onduidelijk.

Links van de weg kijkt men uit op een laaggevelboerderij met zelfs een bakhuisje uit 1915 er nog bij, die tot in de jaren 60 als zodanig werd gebruikt: 'Op zaterdag wordt er brood gebakken voor de hele week, op maandag wordt de was gedaan en tussentijds is het gebouwtje ook in gebruik als plee.' Al dus het bordje dat voor het gebouw te vinden is. Volgens de overlevering werd de boerderij in 1883 getroffen door een blikseminslag, waarna het helemaal werd verwoest. De oorspronkelijke boerderij stond dichterbij de Dommel dan de huidige boerderij,  dit vanwege het mogelijke overstromingsgevaar. Het gebouw werd volgens verhalen in een week of 6 herbouwd. De hoeve is tegenwoordig een rijksmonument.

Ik pakte snel mijn spullen weer bij elkaar om me bij de rest te voegen die inmiddels hun tocht alweer vervolgd hadden over een landweggetje wat ons langs een aardappelveld voerden. Hier viel mijn oog meteen op een paar zeer bijzondere gestreepte kevers, die in grote aantallen op enkele planten aanwezig waren. Zelfs de rode larven, die wel veel weg hadden van de larven van een lieveheersbeestje, waren volop aanwezig en gezien de vele aangetaste bladeren beloofde de aanwezigheid van deze kevertjes niet veel goeds voor het aardappelveld.

Na uitvoerig naspuurwerk op het internet, bij de eerste database had ik deze kever al opgespoord, kwam ik erachter dat dit beestje de coloradokever wordt genoemd en desastreus is voor het aardappelveld omdat hij deze binnen enkele weken compleet kan kaalvreten. Door zijn snelle levensloop is het beestje ook altijd vlug inmuum voor allerlei soorten chemische bestrijdingswijze. Het vrouwtje kan namelijk wel 500 eieren leggen die binnen 3 weken de cyclus van ei naar kever doorlopen.
Oorspronkelijk kwam deze familie van het bladhaantje alleen voor aan de Coloradorivier waar het leefde van enkele zeldzame Nachtschadeplantensoorten. Tot het de aardappelplant ontdekte (ook familie van de nachtschade) was het een vrij zeldzaam en moeilijk te vinden kevertje.
Omdat de voorhoede er flink de pas in had gezet, had ik maar heel even de tijd om het beestje vast te leggen op de foto.

Toen ik mijn weg weer vervolgde was ik de rest compleet kwijt. Ik had werkelijk geen idee waar ze heen waren gegaan. Geritsel in het aangrenzende maisveld maakte me er op attent dat ze dichterbij waren dan ik dacht. Maar waar tussen de groene stengels zouden ze zich bevinden? Een grijs stukje stof verraadde de eerste, waarna ook de anderen al snel tussen het groen vandaan kwamen.
'Oudste zei nog, we moeten mama niet vergeten! We moeten wachten, maar ik vond het wel grappig,' aldus mijn vriend.

We liepen verder naar de Herschenweg, het fietspad wat Liempde met Olland verbindt. D vertelde dat hij daar nog ooit eens gedropd was tijdens een kinderfeestje. De vader van de jarige job had behoorlijk met de locatie in zijn maag gezeten, omdat D de hele omgeving op zijn fietsje had verkend in zijn jeugd. Uiteindelijk had hij de jongens in een paardentrailer naar het fietspad gebracht, hopende dat D niet meteen de plek zou herkennen en ze de juiste weg veel te vlug gevonden zouden hebben.
Eenmaal uit de trailer was de eerste opmerking van D: 'Ik zie dat Jennessen het gras gemaaid heeft, maar,' voegde hij er aan toe, 'Ik zal niet zeggen hoe we nu naar huis moeten lopen.'

Vlak voor de fietsersbrug, namen we even pauze op een van de twee bankjes langs het fietspad. We verdeelden de broodjes kaas en gekleurde hagelslag, pakten wat te drinken voor we onze weg weer vervolgden over de Dommel. De fietsersbrug was voor de kinderen al een ervaring op zich, het snelstromende water van de meanderende Dommel, liep onder ons door. Boven ons pakte steeds donker wordende regenwolken zich samen. We duimden dat we het droog zouden houden.

Onze gebeden werden echter niet verhoord. De eerste regendruppels vielen al weldra toen we langs een rij van populieren verder wandelden. Aan het geruis van de bladeren en het geraas van de naderende regen konden we echter al horen dat het geen optie meer was om nog langer door te gaan wandelen, dus zochten we onze heil onder een klein groepje bomen waar een paadje onderdoor liep. De bladeren hielden de eerste druppels nog wel tegen, maar toen het begon te stortregenen hielden wij het niet meer droog onder de bomen.
D checkte snel even de buienradar, al hadden we dat al uren eerder moeten doen, waarna hij tot de slotsom kwam dat er eerst nog zeker twee rode vlekjes vlak over ons heen zouden komen, en daarna zou het nog zeker 2 uur blijven regenen. Wat nu te doen? De route verder vervolgen, al waren we nog niet eens op de helft, of terug lopen? Nat worden zouden we toch wel.
We kozen voor het laatsten en stapten, toen het wat minder hard regenden, onder de bomen uit, terug het fietspad op. Met een jengelende oudste achter ons aan, die al snel begon te klagen over natte kleren en waarom we niet met de auto konden gaan, wandelden we in versnelde pas terug naar de wagen. Onderweg troffen we meerdere fietsers aan die wel zo slim waren geweest om regenkleding mee te nemen, maar ons ondanks het weer vriendelijk gedag zeiden. 'Lekker weertje, hè!' 'Nee,' zei oudste, 'Het is helemaal geen lekker weertje!' hij kon de humor er even niet meer van in zien.
Gelukkig waren er meer onfortuinlijke wandelaars die het niet droog hadden gehouden, maar desondanks verwoedt doorstapten in de regen. Aan de temperatuur kon het niet liggen.

Jongste stapte vol goede moed met me mee, vakkundig de plassen ontwijkend op het eerst zo droge landweggetje waar we nog geen uur eerder ook over heen waren gelopen. Zelfs het kerkpad stond op een bepaald stuk geheel blank, waardoor natte voeten niet meer te voorkomen waren.
Met plakkende kleren van de regen stapten we weer in de auto opweg naar huis.
Morgen poging twee.