Verslaafd deel 2

Vervolg op deel 1.
En zo begon het allemaal. Het leek in het begin ook allemaal zo gewoon en vertrouwd. Zoals hij daar elke vrijdagavond op de bank zat, benen onder hem opgetrokken, zijn schoenen onder de salontafel alsof hij al jaren bij hun over de vloer kwam. Zijn blauwe ogen waren de hele avond op haar gericht, en ze werd warm onder zijn blik, hoorde hem graag praten. In het begin ging het enkel nog over zijn vorige relatie, maar al snel werden er steeds intiemere onderwerpen aangesneden.
Over haar exen, haar onzekerheden, en vooral haar grootse hobby schrijven. Hij bood zelfs aan om haar boek in wording door te lezen en er kanttekeningen bij te zetten, want waarom zou het niet gepubliceerd kunnen worden. 'Kom, mail het me maar door. Ik ben erg benieuwd wat je geschreven hebt.'

Ze mailde hem nog diezelfde avond het hele bestand door.
Op haar telefoon had ze sinds kort ook internet, zodat ze al weldra de hele dag online was op facebook, waar hij ook op te vinden was. Jan keek het met leden ogen aan, en ze begreep er zelf ook maar weinig van wat haar zo fascineerde in hem. Waren het zijn praatjes, de manier waarop hij haar leek te begrijpen, of kwam het door zijn aandacht.
Jan had het druk in die tijd met zijn werk. Hij maakte lange dagen op kantoor en zat geregeld een halve week op hotel waardoor ze veel alleen thuis zat.
Tijd genoeg om te chatten.
Ze begon er steeds meer naar uit te zien om hem maar even te spreken, een klein berichtje van hem te krijgen, al was het maar een like op facebook. Ze had het zelfs niet eens in de gaten, tot Jan er op een avond mee kwam.
'Wat zit je nou de hele avond op je telefoon te kijken. Verwacht je iemand? Een berichtje. Sander?' hij keek haar doordringend aan. Zijn bruine ogen waren vochtig. 'Het is niks, ik wil niks met Sander, ik... Zijn aandacht is leuk, hij luistert. Ik mis dat bij jou Jan, en ja ik zie hem graag.'
'Wil je naar hem toe? Wil je een relatie met hem, wat wil je Kate?'
'Ik wil jou niet kwijt, en ik wil hem, en ik wil hem ook niet, ik weet het ook allemaal niet.'
'Ik weet hoe jullie naar elkaar kijken, ik weet ook best dat hij verliefd op je is, al zegt hij van niet. Ik wil gewoon weten, raak ik je kwijt. Kate?'
De wanhoop klonk door in zijn stem, en de tranen biggelde over zijn wangen.
Ze wist het nog zo goed hoe ze toen tegenover elkaar hadden gezeten. Ze voelde nog de pijn in haar hart, zijn verdriet weerkaatste in haar lichaam, voedde haar wanhoop. Ze wist het ook niet op dat moment, niet wat ze aan moest met deze gevoelens, al stond een ding voor haar vast. Jan wilde ze niet kwijt. Ze hadden zoveel samen meegemaakt, samen doorgemaakt en deelden een goed leven samen waarin ze beide gewoon zichzelf konden zijn. Hun sexleven was goed, en ze zag hem nog steeds graag thuiskomen aan het eind van een lange werkdag, of als hij weer op reis was geweest voor zijn werk.
Maar dit, het was zo overweldigend. Ze had nooit gedacht dat verliefdheid zo verwarrend pijnlijk kon zijn en ze er toch stiekem zo naar kon verlangen.
Ze had het hem ook verteld. Dat wist ze nog wel. Op een avond had ze Sander opgebeld, vlak voordat ze samen naar een feest zouden gaan. Ze had alles verteld over haar gevoelens voor hem. Hij zei dat hij niets voor haar voelde en het kwam als een bom binnen. Ze had de hele nacht gehuild, en er niet meer opgerekent dat hij nog mee zou gaan naar het feest een week later. En toch was hij er geweest.
Ze hadden gepraat in de auto, hij had uitgelegd waarom hij niet de juiste man voor haar was. Hij was al die aandacht van haar niet waard, wat moest zij nou met hem. Wat voor toekomst kon hij haar nou bieden. Als ze alles voor hem op zou geven was er een grote kans dat ze alles kwijt zou raken, en was dat wat ze wilde? Eindigen alleen?
Na dat feest, namen ze afscheid met een knuffel en een paar weken later hoorde ze van Jan dat hij een vriendin had.
Wordt vervolgd...