Donderdag
Het is druk
voor de toonbank, net op het moment dat mijn andere collega moet bijdraaien aan
de kassa en de vracht is gearriveerd. Ik probeer zo vriendelijk en snel
mogelijk alle klanten te helpen, maar ik kan niet voorkomen dat een van de
klanten klaagt over het lange wachten. Sorry ik heb maar twee handen, wil ik
zeggen. Maar meer dan sorry komt er niet uit. Gelukkig is de laatste klant een
bekende, een moeder van school, die me meteen verdedigd. ‘Je ziet toch dat ze
alleen staat. Ze probeert iedereen gewoon zo goed mogelijk te helpen, en ja dan
moet je soms even wachten.’ De klagende klant werpt haar een vernietigende blik
toe en loopt boos weg.
Ik adem nog
eens diep in, voel de pijn in mijn borst alweer op komen zetten, adem nog eens
in en kijk naar de moeder van Sophie, die nu voor me staat.
‘Niks van
aan trekken. Ieder normaal mens kan toch zien dat je hier niets aan kan doen.’
Ik glimlach
lauwtjes naar haar, neem haar bestelling op en zie mijn collega Sanne weer de
afdeling opkomen.
‘Zo, wat was
het daarnet druk zeg, ik denk ik kom vandaag helemaal niet meer terug op de
afdeling.’ Ze loopt door naar de snijmachine, haalt een stuk vlees uit de lade,
wikkelt het plastic eraf en legt het op de machine om er plakjes vanaf te
snijden.
Ik voel de
pijn in mijn borst met elke ademteug minder worden. Maar het duurt nog zeker
een uur voor ik weer helemaal tot rust gekomen ben.
Thuis staat
Joost al achter het fornuis. Hij roert in een grote pan met gehakt, paprika, ui
en tomaten. Naast hem op het aanrecht staan nog twee blikjes met mais en
kidneybeans. Vanavond eten we wraps.
Na het eten
als ook de kinderen te bed liggen, nestel ik me met een dekentje tegen Joost
aan op de bank. Hij slaat een arm om me heen en geeft me een kus.
‘Ik kreeg
vandaag een telefoontje van de voorzitter van SVL. Het ging over de
gemeenteraadverkiezingen die er aan zitten te komen. Hij vroeg of ik me
kandidaat wilde stellen om als eerste op de lijst van de partij te komen.’
‘Leuk! Als
je daarvoor tijd hebt, en het niet ten koste gaat van thuis, dan moet je dat
zeker doen!’ Natuurlijk moet hij dat doen. Zo’n kans moet hij met beide handen
aangrijpen. Ik weet sinds het begin van onze relatie al dat hij graag de
politiek in wilde. Hij wist toen alleen nog niet goed hoe hij het aan moest
pakken en bij welke partij in Laarbeek hij de meeste aansluiting had. Toen een
van de leden van de SVL hun ideeën met hem bespraken, was het echter meteen
duidelijk welke partij het zou worden, en sinds enkele jaren is hij dan ook een
actief partijgenoot. Het mooie van de partij is dat het bestaat uit mensen die
echt in de samenleving staan. Ze zijn oprecht betrokken bij wat er leeft en
speelt binnen het verenigingsleven, en ze laten geregeld hun gezicht zien op
evenementen en grootste gebeurtenissen binnen Laarbeek.
‘Ik hoef pas
volgende week maandag definitief te beslissen, dan hebben we vergadering van de
partij en gaan we meteen het verkiezingsprogramma doorspreken.’
‘Heb je
trouwens nog iets gehoord van die hack bij de gemeente? Is alles nu weer
opgelost daar?’
‘Toevallig
had Ad het daar vandaag nog over. Nou, er blijken toch wel een paar gegevens
verdwenen te zijn, maar het vreemde is, het lijkt niet echt om hele belangrijke
informatie te gaan. Het lijkt er eerder op dat de hacker ons heeft willen
waarschuwen, door op deze manier te laten weten dat hij tot echt alles in staat
is. Ze hebben nu de systeembeheerder van Uden tijdelijk hierheen gehaald. Een
handig mannetje, had alles zo weer aan de praat. En hij heeft er meteen een
betere beveiliging opgezet zodat het niet meer zo makkelijk te hacken moet zijn
in de toekomst.’ Joost komt overeind.
‘Ik heb wel
zin in wat te knabbelen. Jij ook wat?’ ‘Nee, dank je. Ik ben nu net zo lekker
bezig met sporten en gezond eten, als ik dan weer ga snoepen dan heeft het
allemaal geen zin.’
Maar nu hij
naast me zit met een zak chips op schoot, besluit ik toch maar even iets in een
andere kamer te gaan doen, voor ik in de verleiding kom. Het is ’s avonds toch
moeilijker vol te houden dan ik dacht.
Als ik zo vrij mag zijn enige kritiek te leveren: het is lastig lezen, zo'n groot blok tekst. Dan zinkt de moed me een beetje in de schoenen (-: Af en toe een witregel ertussen nodigt meer uit tot lezen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb 2 1/2 jaar geleden mijn voedingspatroon omgegooid en heb er alleen maar profijt van. Af en toe zondig ik maar dan moet het ook echt de moeite van het zondigen waard zijn!
Lief dat de moeder van Sophie begrip voor je had.
Groetjes
Bedankt voor de feedback, ik zal er op Letten. Ik ben zelf ook stukje bij beetje gezonder gaan eten, meer fruit, groente,minder suiker, geen zout meer toevoegen. En af en toe zondigen Is dan ineens een echte traktatie!
Verwijderen