Lees verder:
Mei 2003
‘Hallo,
Frederique van Ginkel een collega van Geert.’ Een stevige lichtgetinte man, met
kort zwart haar, stak zijn hand naar me uit.
‘Hoi, Ilse van Dam.’ ‘Leuk!’ hij glimlachte en
wees naar de witte kapstok in de hal. ‘Hier kun je je jas ophangen. Let niet op
de rommel, want we zijn nog flink aan het verbouwen.’
Via de hal
kwam je in de ruime woonkamer terecht. Tegen de lange muur stond een grote
witte kast , een hoekbank recht tegenover de tv, die op een klein wit kastje in
de hoek stond, omringd door diverse kleurrijke zitzakken. Om de hoek stond de
keuken, met aan de ene kant een bar en aan de andere kant de wasbak. Op het
aanrechtblad stond het vol met schalen en borden die afgedekt waren met aluminiumfolie.
Uiterst links stond een groot koffiezetapparaat met verschillende knopjes, waar
allerlei soorten koffie bijgeschreven stonden. Hij was duidelijk een
liefhebber.
‘Lussen
jullie wat te drinken?’ vroeg hij vriendelijk, nadat Geert en ik plaats hadden
genomen op de bank. Het was opvallend stil in het huis. Zeker omdat Geert me op
de heenweg nog had verteld dat Frederique drie kinderen had, waar hij geregeld
een weekend op moest passen, als zijn collega weer eens weg moest voor zijn
werk.
‘Koffie,
thee of iets fris?’ ‘Voor mij koffie alsjeblieft.’ ‘Doe mij maar koffie. De
kinderen niet thuis?’
‘Nee, Milan
en Tieme zijn samen met Marjolein nog even naar de winkel, pikken ze op de
terugweg meteen Sophie nog even op, die is namelijk nog bij jazzballet en moet
nog tot 4 uur dansen.’
‘Oké. Leuk,’
de heren praatten wat over het werk en ik bekeek ondertussen de kamer, met een
half oor het gesprek volgend. Geert had me wel wat verteld over zijn werk bij
Intracom, maar wat Frederique daar deed was me volstrekt onduidelijk.
‘Werken
jullie op dezelfde afdeling?’ vroeg ik toen het gesprek even stil viel en zijn
collega richting de keuken verdween om het drinken in te schenken. ‘Nee, Fred
werkt op de commerciële buitendienst. Hij is verkoper en probeert de producten
van Intracom aan het buitenland te verkopen. En dan gaat het niet over een paar
computers, maar om wel duizenden. Grote partijen dus. Daarom is hij ook zo vaak
van huis.’ ‘Oké, en wat doe jij dan precies binnen het bedrijf?’ ‘Ik beheer de
netwerken. Ik had je toch al verteld dat ik vroeger zelf een bedrijfje heb
gehad samen met Dennis? Wij maakten websites voor andere bedrijven, nou nadat ik
dat bedrijf verkocht heb, ben ik bij Intracom binnen gerold. Nu beheer ik het
hele netwerk, heb ik toegang tot alle computers binnen het bedrijf. Als mensen
problemen hebben met een softwareprogramma, of hun computer crasht dan ben ik
hun man.’
Fred kwam
weer terug met een dienblad met een drietal dampende bekers, de geur van vers gezette
koffie hing om hem heen. Buiten klonken enthousiaste kinderstemmen, een
dichtslaande autodeur, gevolgd door rennende voetstappen over het grind. Weldra
was het hele huis gevuld met stemmen die luid door elkaar heen riepen om
aandacht, totdat ze Geert in het vizier kregen en even naar hem toe kwamen om
hem te begroeten. Hij had voor iedereen een klein cadeautjes meegenomen, iets
wat mij vrij overbodig had geleken, er was toch niemand jarig, maar hij had er
op gestaan om iets voor de kinderen te gaan halen. De jongens namen het blij in
ontvangst, scheurden meteen het papier eraf en bedankte hem hartelijk voor de
mooie speelgoedauto’s die er tevoorschijn kwamen. De oudste, een stevige meid,
van een jaar of 14, met lang bijna zwart haar, een rond dopneusje en een knap
snoetje, ontving het iets minder enthousiast, bedankte Geert en liep meteen
door naar boven.
‘Geert,
Sophie wordt vort een beetje te oud voor dat soort cadeautjes. Die maak je
tegenwoordig alleen nog maar blij met geld, zodat ze er zelf spulletjes voor
kan kopen. Kleine meisjes worden groot!’ voegde Frederique er glimlachend aan
toe.
‘Hoi, ik zal
me ook even voorstellen. Ik ben Marjolein, de vriendin van Fred.’ Ik stond op
en keek recht in een lange slanke vrouw van mijn leeftijd, met lang golvend
donkerbruin haar dat tot ver over haar rug viel. Ze droeg een nauwsluitende
jurk, die prefect haar rondingen volgden met daaronder lange lichtbruine
laarzen. ‘Wat leuk dat we nu eindelijk de vriendin van Geert eens een keer te
zien krijgen. We vroegen ons al af waarom hij haar zolang verborgen hield!’ ze
glimlachte, keek naar de koffiekopjes op het kleine salontafeltje en liep naar
de keuken om voor zichzelf ook een beker met koffie in te schenken.
Na de
koffie, gingen Marjolein en Frederique in de keuken aan de slag met al de
schalen en borden, de tafel in de serre werd gedekt, de deuren naar de tuin
opgegooid, en weldra kwamen ook de kinderen een voor een naar beneden om aan
tafel plaats te nemen. Marjolein had flink haar best gedaan om de meest
heerlijke gerechten op tafel te toveren. Van boontjes in een soort
sambalmarinade tot pittige garnalen, een stoofpotje van vis, nasi, zelfgemaakte
loempia’s tot versgebakken kroepoek. Stuk voor stuk onbekende gerechten voor
mij, maar omdat er zoveel was probeerde ik van alles een beetje en schepte ik
van de lekkerste gerechten nog een portie op mijn bord.
Na het eten,
toen de kinderen zich met wat drinken voor de tv hadden genesteld, en wij nog
even aan de bar hingen om wat na te praten met een kop thee kwam Frederique
ineens met een voorstel.
‘Lijkt het
jullie leuk om dit jaar samen met ons mee te gaan naar Barcelona? Wij hebben
namelijk een camping geboekt, en ik had al een plek gereserveerd voor Geert, om
hem te bedanken voor het vele oppassen, maar misschien lijkt het je leuk om ook
mee te gaan. Hoeven jullie alleen maar de vliegticket te betalen, de rest
regelen wij.’
Geert keek
me met glinsterende ogen aan. ‘Ga je mee?’ vroeg hij, nog enigszins terughoudend,
maar al snel enthousiast toen hij mij reactie zag. ‘Ja, lijkt me leuk!’
‘Gezellig!
Dan gaan we er een leuke vakantie van maken met zijn allen!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten