Donderdag
‘Goedemorgen.’ De praktijkbegeleider, een donkere vrouw met prachtig lang rastahaar, gaf me een hand en gebaarde naar de stoel waar ik kon gaan zitten. Ik beantwoordde haar met een brede glimlach en een goedemorgen. ‘Hoe was afgelopen week gegaan? Heb je nog wat gedaan met de opdrachten die ik je gegeven heb?’
Ik knikte. ‘Ja, daar ben ik mee bezig geweest. Ik heb er alleen erg veel moeite mee om alles op papier te zetten. Het begin gaat best goed, maar als ik er verder op in wil gaan, dan haal ik alleen de goede herinneringen naar boven alsof al dat andere nooit gebeurt is.’
Joost werd er helemaal gek van als ik dat deed. ‘Je moet die vent niet zo ophemelen. Als ik hem tegenkom dan sta ik niet voor de gevolgen in.’ ‘Maar we hebben ook leuke dingen samen gedaan.’
‘Als het allemaal zo leuk was geweest, dan ga maar maar snel terug.’ Alleen bij de gedachten al kreeg ik het benauwd en daarom zat ik nu al enkele weken bij de prakrijkbegeleider om er over te praten.
‘Misschien is het een idee als ik je doorstuur naar de phycholoog. Ik ken iemand die op dat gebied zeer goede resultaten kan boeken, waardoor jezelf ook verder komt met het verwerkingsproces. Ik kan je nu wel vertellen dat je er niets aan kan doen, maar zij kan je er ook bij helpen om zelf tot dat inzicht te komen, door het stukje bij beetje in te duiken, waardoor je de kans krijgt het een plekje te geven.’
Ik viel er even stil van. Een praktijkbegeleider had me nog redelijk veilig geleken omdat ze in eerste instantie niet van plan was om al te diep op mijn angst en schuldgevoelens in te gaan, maar nu ik steeds maar weer in cirkeltjes bleef lopen en ik thuis meer en meer last kreeg van onverklaarbare huilbuien was het misschien toch niet onverstandig om er eens met iemand anders over te gaan praten. Dus knikte ik haar bevestigend toe. ‘Maar gaat zij dan niet alles overhoop gooien? Ik bedoel, ik ben nu heel gelukkig met mijn leven, als ik ga graven in mijn verleden hoeveel blijft er dan nog over van dat geluk?’
‘Het kan je juist helpen om je gevoelens van schuld en de angst te overwinnen. Je weet dat je namelijk ook prima kan leven zonder hem. Dat je alleen het ook red, dat je kan bouwen op je vrienden en je familie. En dat je man helemaal achter je staat. En die steun zul je hard nodig hebben als je in therapie gaat.’
Ik knikte en nam een slokje water. ‘Misschien is het wel beter.’ ‘Misschien?’ ‘Het is beter.’
‘Weet je wat, je denkt er nog even over na, ik geef je haar telefoonnummer, als je eruit bent kun je haar opbellen voor een afspraak. Je kunt ook eerst naar een intakegesprek gaan, dan weet je een beetje wat de bedoeling is, en hoe zij het aan gaat pakken met jou. ‘
Ik knikte nogmaals en nam het blaadje van haar aan waarop een nummer gekrabbeld stond in een sierlijk krulhandschrift. Ze stond op, gooide haar haren naar achteren, waarbij de vele kraaltjes die erin waren gevlochten een tinkelend geluid gaven, gaf me een hand en begeleidde me naar de deur.
Eenmaal weer buiten keek ik naar het briefje waarop de cijfers me uitdagend aan leken te kijken.
Ik zou der eerst nog eens met Joost over moeten spreken, maar eigenlijk was ik er voor mezelf al uit.
Ik knikte. ‘Ja, daar ben ik mee bezig geweest. Ik heb er alleen erg veel moeite mee om alles op papier te zetten. Het begin gaat best goed, maar als ik er verder op in wil gaan, dan haal ik alleen de goede herinneringen naar boven alsof al dat andere nooit gebeurt is.’
Joost werd er helemaal gek van als ik dat deed. ‘Je moet die vent niet zo ophemelen. Als ik hem tegenkom dan sta ik niet voor de gevolgen in.’ ‘Maar we hebben ook leuke dingen samen gedaan.’
‘Als het allemaal zo leuk was geweest, dan ga maar maar snel terug.’ Alleen bij de gedachten al kreeg ik het benauwd en daarom zat ik nu al enkele weken bij de prakrijkbegeleider om er over te praten.
‘Misschien is het een idee als ik je doorstuur naar de phycholoog. Ik ken iemand die op dat gebied zeer goede resultaten kan boeken, waardoor jezelf ook verder komt met het verwerkingsproces. Ik kan je nu wel vertellen dat je er niets aan kan doen, maar zij kan je er ook bij helpen om zelf tot dat inzicht te komen, door het stukje bij beetje in te duiken, waardoor je de kans krijgt het een plekje te geven.’
Ik viel er even stil van. Een praktijkbegeleider had me nog redelijk veilig geleken omdat ze in eerste instantie niet van plan was om al te diep op mijn angst en schuldgevoelens in te gaan, maar nu ik steeds maar weer in cirkeltjes bleef lopen en ik thuis meer en meer last kreeg van onverklaarbare huilbuien was het misschien toch niet onverstandig om er eens met iemand anders over te gaan praten. Dus knikte ik haar bevestigend toe. ‘Maar gaat zij dan niet alles overhoop gooien? Ik bedoel, ik ben nu heel gelukkig met mijn leven, als ik ga graven in mijn verleden hoeveel blijft er dan nog over van dat geluk?’
‘Het kan je juist helpen om je gevoelens van schuld en de angst te overwinnen. Je weet dat je namelijk ook prima kan leven zonder hem. Dat je alleen het ook red, dat je kan bouwen op je vrienden en je familie. En dat je man helemaal achter je staat. En die steun zul je hard nodig hebben als je in therapie gaat.’
Ik knikte en nam een slokje water. ‘Misschien is het wel beter.’ ‘Misschien?’ ‘Het is beter.’
‘Weet je wat, je denkt er nog even over na, ik geef je haar telefoonnummer, als je eruit bent kun je haar opbellen voor een afspraak. Je kunt ook eerst naar een intakegesprek gaan, dan weet je een beetje wat de bedoeling is, en hoe zij het aan gaat pakken met jou. ‘
Ik knikte nogmaals en nam het blaadje van haar aan waarop een nummer gekrabbeld stond in een sierlijk krulhandschrift. Ze stond op, gooide haar haren naar achteren, waarbij de vele kraaltjes die erin waren gevlochten een tinkelend geluid gaven, gaf me een hand en begeleidde me naar de deur.
Eenmaal weer buiten keek ik naar het briefje waarop de cijfers me uitdagend aan leken te kijken.
Ik zou der eerst nog eens met Joost over moeten spreken, maar eigenlijk was ik er voor mezelf al uit.
Werken aan jezelf is het moeilijkste wat er is. Het is een pijnlijk proces maar je leert jezelf er veel beter door kennen. Pas als je je verleden op een rijtje zet, kun je werkelijk aan je toekomst bouwen.
BeantwoordenVerwijderenVeel succes, ongeacht de keuze die je maakt!
Dankje, gelukkig is de dame in het verhaal fictief, al is het verhaal wel gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Onbewust toch een beetje therapeutisch voor de vertelster.
Verwijderen