Burgerlijk dagje

'Is het niet te kneuterig?' vroeg ze de vrijdag van tevoren nog over de telefoon.

'Nee, waarom zou het te kneuterig zijn? Het is juist een erg leuk idee, eerst picknicken en daarna naar het blote voetenpad of dat andere wat je op noemde. We hebben de kinderen er ook bij! Het lijkt me erg leuk om daarmee te gaan picknicken.' 'Denk je niet dat M dat te burgerlijk gaat vinden? Ik bedoel de kinderen zijn erbij enzo.' 

'Ze weet dat de kinderen erbij zijn, en wat is burgerlijk. Iedereen mag iets organiseren en deze keer heb jij dit bedacht, is prima toch!' 

Zo togen we op zondag met een rugzak vol lekker eten en heerlijke hapjes, een fles vol ranja en een groot kleed mee, naar Deurne, waar we verzamelden bij de ruïne waar ze druk bezig waren met het opbouwen van een groots festivals. We waren de eerste die het parkeerterrein op kwamen rijden, de andere volgden wat later.

Beladen met tassen en twee grote picknickmanden liepen we met zijn allen richting het grote grasveld dat achter het kasteel gelegen was. We besloten onder de boom te gaan zitten, omdat het weer toch niet zo betrouwbaar leek als we hadden gehoopt. De eerste plensbui hadden we onderweg al te pakken gehad en de lucht beloofde niet veel verbetering op korte termijn.

We spreidden onze kleden uit over het gras, stalden de tassen uit en begonnen de etenswaren uit te stallen. Al weldra genoten we allemaal van de keur aan meegebrachte hapjes en broodjes die er uit tevoorschijn kwamen. Iedereen had wat meegenomen, alleen M had niks bij en pikte hier en daar een hapje mee.

L had aan van alles gedacht. Na het eten haalde ze haar tweede picknickmand voor de dag en toverden ze enkele bakjes en stokjes met touwtjes eraan tevoorschijn. Ze stalde een bakje uit op het gras, ontdeed het van de deksel en doopte het draadje erin wat tussen de twee stokjes was gespannen.

Ze trok de stokjes voorzichtig uit elkaar waardoor zich een bel tussen de draadjes in vormde, ze liep in versnelde pas naar achteren waardoor er zich een lange grote zeepbel vormde die al weldra door de wind werd meegevoerd en over het grasveld heen buitelde. 

De kinderen stonden er vol ongeloof naar te kijken. 

Al weldra hadden de jongens door hoe het werkten en renden vrolijk achter de bellen aan, om ze na een grote sprong in de lucht kapot te prikken, waarna de zeepbel uiteenspatte en er niets meer overbleef dan een vliesje wat naar beneden viel.

Iedereen deed mee, en ze probeerden allemaal de grootste en mooiste zeepbellen tevoorschijn te toveren. Zoonlief probeerde het zelfs nog even, maar het zelf maken was lang niet zo leuk als er achteraan rennen, dus hield hij het al snel weer voor gezien.

M en A deden om het hardst mee en zelfs D deed een poging om enkele bellen te produceren. Het hele bellengebeuren bleek een doorslaand succes. 

Na de picknick reden we door naar Toon Kortoomsnatuurpark. Via een theetuin kwamen we uit bij het veenmuseum en het museum waar alle boeken van Toon Kortoom te bezichtigen waren. Er was zelfs een pad die je leidde naar al de bijzondere plekjes die in het boek aan bod kwamen.

Wij kwamen echter voor het blote voetenpad wat achter het restaurant gelegen was. Maar eerst namen we nog een kijkje in de theetuin, waar wonderlijke kunstwerken te bezichtigen waren.

Bij het restaurant kochten we de kaartjes waarna we ons klaarmaakten om naar het pad te gaan.

We trokken onze schoenen uit, stroopten onze broeken op en waagden ons op het blote voetenpad.

De groep splitste zich al snel op in drieën. D en E hadden de hangmatten al vlug gevonden en bleven er hangen totdat we weer besloten om naar huis te gaan. A en L liepen met de kinderen door het modderpad en M en ik besloten om richting een pad te lopen wat nog lag verscholen tussen de struiken. Er bleek een soort touwenbrug te hangen waarmee je aan de overkant van een ruime sloot kon komen. Voor de kinderen een onmogelijke opgave, zodat ze meteen weer rechtsomkeer konden maken en een ander pad moesten kiezen. 

Onderweg kwamen we de meest bijzondere dingen tegen, zoals een schommel in een boom, wat meer een hangbank bleek te zijn omdat de boom teveel in de weg stond om er echt mee te kunnen schommelen.

Hoge palen waardoor je je even een grote reus waande!

Je kon verschillende routes volgen, waarvan de klankenroute er een van was. Langs deze paden kwam je allerlei verschillende instrumenten tegen waarmee je op een bepaalde manier muziek kon maken. Voor M een uitgelezen gelegenheid om wat van haar muzikaliteit ten gehore te spreidde.

Een beetje huiverig gingen we ook nog door een slootje heen. M zonder problemen, ik liep toch enigzins een beetje aarzelend door de glibberige modder, hier en daar weg glijdend over het natte zand.

Wij vervolgden onze weg over glibberige modderpaden, verende veengronden en mos, uitstekende boomwortels, stenen, grind en knuppelbruggetjes. Het was een ware ontdekkingsreis.

Na afloop kon je je voeten wassen bij het huisje.

 We sloten ons dagje af bij de eerste de beste snackbar die we tegenkwamen. In eerste instantie vreesden we er een beetje voor dat we er geen plaats zouden kunnen vinden voor 7 volwassenen en 5 kinderen, maar gelukkig bleek er achterin het zaakje nog een grote tafel met banken vrij te zijn waar we plaats konden nemen. 

De kinderen vermaakten zich kostelijk met rondrennen door het pand, waardoor we ze meerdere malen tot orde moesten roepen om geen problemen te krijgen met de andere gasten die zaten te eten. Veel geduld konden ze echter niet op brengen, toen A haar dochtertje van 2 voor de zoveelste keer terug moest roepen omdat ze dan weer met een stoel en dan weer vrolijk gillend door het pand op en neer renden, onze kinderen er vrolijk achteraan om haar te pakken, reageerden ze enigzins geïrriteerd dat we de kinderen bij ons moesten houden.

Waarschijnlijk had het stel zelf voorbeeldige kinderen die altijd braaf blijven zitten als je ermee uit eten gaat, of helemaal geen kinderen. Maar ze waren ineens erg snel met betalen en verlieten vlug de snackbar. Vreemd genoeg leek het personeel zelf er geen problemen mee te hebben. Die waren ongetwijfeld wel meer gewend in hun zaak.

Op de terugweg in de auto was het duidelijk dat het een geslaagde dag was geweest, zelfs dagen later hoorden we nog steeds hun enthousiaste verhalen over deze gezellige dag.