Februari 2003

Ilse houdt een dagboek bij waarin ze naast haar dagelijkse bezigheden ook probeert haar angsten onder ogen te zien door ze stukje bij beetje aan het papier toe te vertrouwen. Maar was alles wel echt zo mooi als zij zich wil herinneren?

 Februari 2003

Ik was verbaasd toen hij me aansprak. De meeste mannen die belangstelling in mij hadden waren namelijk van een hele andere soort en hij paste totaal niet in dat rijtje thuis. Er waren bovendien nog meer heren die mijn belangstelling hadden. Een Maarten uit Groningen en een Edwin die momenteel voor zijn werk in Antwerpen verbleef, maar in het weekend regelmatig op en neer reed naar zijn appartementje in Eindhoven. Twee totaal verschillende mannen, de eerste was loodgieter en kwam meteen al aanzetten met een verhaal over zijn hospita en een vriend van hem die alle spullen in huis had gehaald om een wietkwekerij te gaan beginnen. Die viel dus al meteen af, potentiele misdadigers daar hield ik niet van. Edwin was van een heel ander kaliber, een knappe blonde man met een goedbetaalde baan bij Philips, waardoor hij echter wel veel weg was voor zijn werk en weinig tijd in Nederland door kon brengen. Soms zat hij zelfs voor maanden lang in het buitenland en dat was voor hem een van de redenen waarom hij niet op zoek was naar een serieuze relatie.

Die avond dat Geert me aansprak was ik samen met Anke op stap. Anke zelf was er nog niet, dus was ik alvast alleen het café binnen gegaan om aan de bar alvast een drankje te bestellen. Hij zat op een barkruk te praten met een vriend van hem, een man met heel lichtblond gemillimeterd haar, waardoor het op het eerste gezicht leek alsof hij kaal was. Ze keken me aandachtig aan toen ik mijn drankje bestelde.

‘Wat leuk die vlechtjes,’ zei de man met het pispotkapsel. Hij pakte ze in zijn handen en bekeek me nog eens goed. ‘Interessante kledingkeuze.’ Hij liet zijn ogen over mijn zwarte hemdje glijden dat met veters aaneen was geregen, lager naar mijn zwarte kante rok. ‘Het staat je goed!’ Zijn ogen twinkelden geamuseerd. Zijn blonde vriend was opgestaan en liep op iemand achter me af. Toen ik me omdraaide zag ik Anke.

‘Hai!’ ik zwaaide naar haar, ze zwaaide terug en richtte haar aandacht weer op de man voor haar, die duidelijk belangstelling in haar had. Achter haar kwam Boris binnen. Hij bleek Geert ook te kennen en we raakten aan de praat. Met zijn vijven belandden we uiteindelijk bij de Markies, waarna ik Geert en zijn vriend, die Wilco bleek te heten, naar Geerts huis bracht. Hij bedankte me, we wisselden telefoonnummers uit en ik reed naar huis. Na die avond zou alles veranderen.