Dagje Kijkduin

 



Vorige week zaterdag hadden we een meidendag, Miriam had deze keer de taak op zich genomen om
de dag te organiseren. Tot het laatst toe bleef het nog spannend wat het zou worden. Een dagje dierentuin? Een museum? Tot twee dagen voor de geplande dag, was het nog steeds een raadsel. We hadden enkel een lijstje over de app gekregen met een aantal kledinginstructies.
Een bikini, stevige schoenen, zomerse kleding, een handdoek en een zonnig humeur.
Het zonnige humeur was op zaterdag echter het enige probleem.

Op vrijdagnacht was namelijk mijn neef overleden. Zowel Miriam, als ik waren daar behoorlijk door van slag, maar wilde het toch door laten gaan. Gilberto had zelf ook niet anders gewild. Als er iemand was die elke dag enorm genoten had van het leven, dan was hij het wel! Onder het motto van pluk de dag, besloten we het dagje gewoon doorgang te laten vinden.
We vertrokken een uur later dan gepland, vonden ondanks de drukte een parkeerplaats dichtbij het strand en lagen al weldra op een handdoekje op het hete zand, te genieten van onze zelf meegebrachte lunch, die we onderweg nog even bij een supermarkt hadden gekocht. Vers stokbrood, die we in stukken braken en besmeerden met tapenade, tonijnsalade en kruidenboter.
De zon scheen fel, onze huid gloeiden. Ik was de enige van de vier die geen bikini mee had genomen. De rest lag heerlijk te genieten van de lentezon die al aardig warm was.
Om even wat verkoeling te zoeken besloten we in groepjes van twee naar het water te gaan om even met de voetjes in de zee te staan. Het eerste groepje was echter al snel weer terug.
'Heerlijk water! Echt lekker warm! Doen!' Om vervolgens de rest van de dag niet meer in de buurt van de zee te komen.
Ook Miriam en ik waagden een poging en gingen voorzichtig het water in. Omdat ik nog een lange jurk aan had die tot net iets onder mijn knie kwam, ging ik niet verder dan mijn kuiten de zee in, om er vervolgens snel weer uit te gaan. De scherpe randjes van de schelpen sneden in mijn voeten, het water voelde ijzig aan in mijn lichaam en liet me rillen onder de warme zonnestralen.
Terug naar de handdoek voelde het eerst al wat hete zand ineens aangenaam aan onder mijn verkleumde voeten.
Na een kleine 2 uur hielden we het voor gezien op het strand en besloten we om richting de strandpaviljoens te wandelen voor een drankje. Op blote voeten richting het terras waar we plaats namen op een bank in de schaduw. Ik was weer eens de enige die koffie bestelde. Vooruit wel ijskoffie om niet helemaal uit de toon te vallen tussen twee Hugo en een smoothie.
Daarna op blote voeten over de steigerplanken door naar het volgende strandtentje. We passeerden enkele tientallen strandhuisjes, die stuk voor stuk een eigen sfeer uitstraalden. De ene strak ingericht, als uit een woningmagazine, het andere huisje vol met kussens, fotolijstjes en speelgoed dat over de grond slingerden.
Bij het volgende terras gingen de dames aan de rosé. We zaten op witte stoelen en een witte bank met vrolijk gekleurde kussentjes. Anna en ik konden het niet laten ze even op de foto te zetten.
'Mama's zijn een dagje op stap. En wat staat er op de foto? De kussentjes van een strandpaviljoen. Snel de rosé er ook maar even op zetten!' grapte ze.
Tegen 19:00 besloten we om maar eens ergens wat te gaan eten. Het eerste strandtentje was geen succes. De ober vertelde ons vriendelijk dat er een wachttijd was van een half uur voor de hoofdgerechten.
'En de voorgerechten?' vroeg ik.
'Ogenblikje dan vraag ik het even na. Nee, helaas de wachttijd is inmiddels opgelopen tot een uur. De keuken neemt momenteel geen nieuwe bestellingen meer op.'
Door naar een volgend tentje waarvan ons de menukaart wel aanstond.
'Zijn hier wachttijden voor het eten?'
'Dat hangt er natuurlijk helemaal van af wat je besteld. Het ene gerecht neemt nou eenmaal meer tijd in beslag om te bereiden dan het andere.'
We gaven onze bestellingen door en bleven geduldig wachten. Ze hadden ons immers ervan weten te overtuigen dat ze geen wachttijden hadden. De soep kwam, en de carpaccio en het hoofdgerecht van Miriam. Die stuurde ze weer terug naar de keuken om tegelijk met de andere hoofdgerechten opgediend te kunnen worden. Maar toen begon het wachten. Het leek wel meer dan een half uur te duren, en we hadden al meerdere malen een ober aangesproken, voordat we eindelijk iemand te spreken kregen die vertelde dat ze vlak na onze bestelling de keuken hadden dichtgegooid vanwege de drukte. Daarom was de wachttijd inmiddels flink opgelopen. Maar het was ook zo vol.
Ja, dat zagen wij ook wel, maar zeg dat dan gewoon eerlijk, dan hadden we nog een keuze gehad.
Toen het eten eindelijk opgediend werd, was het niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. We vertrokken dan ook meteen toen we het hoofdgerecht op hadden en de rekening hadden betaald.
Gelukkig maakte de prachtige zonsondergang alles weer goed.

Foto's gemaakt met mijn mobieltje.