Oktober 2013

Oktober 2013

Om 3 uur was de sleuteloverdracht bij de woningstichting in Beek en Donk. Ik was al op tijd weggereden bij de supermarkt, zodat ik nog ruim de tijd had om me nog even om te kleden en de papieren te pakken. Ergens was het best nog een spannend moment, en eerlijk gezegd ook wel erg snel gegaan. Het was nooit mijn bedoeling geweest om mijn appartementje al zo snel weer vaarwel te zeggen, maar er wachtte me een nieuwe uitdaging die ik met beide handen had aangegrepen.

Mijn ouders hadden me voor gek verklaard, hoe kon ik nou al zo snel met die jongen gaan samenwonen, ik kende hem nauwelijks. Bovendien mijn moeder had er geen goed gevoel bij, wat ik wijde aan het feit dat ze zoveel uren in mijn appartementje hadden doorgebracht om het helemaal naar mijn zin te maken. Dat ik dat zo snel weer op kon geven daar snapte ze helemaal niets van.

Na vier kijkers was er nog steeds niemand die het appartementje over wilden nemen, omdat ze meeste afgeschrikt werden door de felle kleuren behang op de muren. De overhandiging van de sleutel was dan ook puur bedoelt voor mij, om alles definitief af te sluiten met de woningstichting.

Ik reed met mijn wagentje naar mijn nieuwe thuis. Een nieuwe toekomst tegemoet.

Plots een auto van rechts die ineens de weg oprijd. Ik ging volop de rem, maar kon niet meer voorkomen dat ze de voorkant van de auto volledig in de prak reed en ik keihard met mijn knieën tegen het dasboardkastje aanvloog.

Beduusd bleef ik zitten. De bestuurster uit de andere auto is inmiddels uitgestapt.

‘Sorry, sorry, ik had je niet gezien. Ik dacht… gaat het?’

‘Ik kwam met een door pijn vertrokken gezicht voorzichtig uit mijn auto, maar het lukte me niet om op mijn benen te gaan staan. De schrik zat er goed in. De mevrouw belt de politie, die wat later aangereden kwamen en onze auto’s van de weg af reden zodat het overige verkeer weer verder kon rijden. Ik belde totaal in de war Geert op. ‘Ik kom er zo snel mogelijk aan. Gaat het?’

De agenten hielpen ons met de schadeformulieren, de sleepdienst werd gebeld, en ik mocht achterin de politiewagen plaats nemen met al mijn boodschappen, waarna ze me netjes bij mijn nieuwe thuis afzetten. Mijn moeder was intussen al op de hoogte gebracht van alles, en ze had al contact gehad met de woningstichting over de sleutel. Gelukkig kon de afspraak verzet worden naar een later tijdstip, maar het was uiteindelijk mijn moeder die de sleutel ingeleverd had, mijn auto bleek total loss. Alles wat ik had was ik in een klap kwijt. 

Ogenblik

Ogenblik

Bruine kijkers 

Kijken 

Je aan 

Je ogen zacht 

Blik op de camera 

Gericht 

Omdat je even 

Voor de

Mooie woorden 

Van de

Fotografe 

Bent gezwicht

Augustus 2013

Augustus 2013

Het was een snikhete maand. De overheid had een hitteplan in werking gezet, wat zelfs consciënties had voor het energie en watergebruik. Dit omdat er al maanden geen regen meer was gevallen in het rivierengebied, waardoor de waterstanden erg laag waren, wat weer gevolgen had voor de watermaatschappijen en voor de industrie die van het water gebruik maakten om hun motoren te koelen. Ook de frisdrankhandel kon de vraag naar drank amper aan, en er waren zelfs al verschillende wijken zonder stroom komen te zitten omdat de vraag naar energie enorm was toegenomen door het gebruik van airco’s en de koelingen die op volle toeren moesten draaien om alles op temperatuur te houden.

In de heetste week van de maand waren we met zijn tweeën naar Spanje vertrokken. Met het vliegtuig. In Barcelona werden we opgehaald door Frederik en de kinderen, waarna we meteen door waren gereden naar een pretpark dat wat verderop langs de kust te vinden was. Het was een prachtig pretpark, maar door de hitte, de korte nacht en de weinige rustmomenten tussendoor had ik migraine gekregen, waardoor ik geregeld stil moest houden om even bij te komen. Geert hield er totaal geen rekening mee. Hij ging veel liever met de andere de attracties af, waardoor ik geregeld een half uur of langer zat te wachten in de schaduw.

De rest van de vakantie waren er maar weinig momenten waarop we echt samen waren. Enkel de nachten, alle andere uren van de dag waren er constant de kinderen van Frederik die om aandacht vroegen. Het was wel fijn dat hij het avondeten voor zijn rekening had genomen, waar Geert geregelmatig even aan mee hielp.

De laatste dag van de vakantie, de dag dat we weer vertrokken naar Nederland, betrok de lucht en kregen we een zware onweersbui te verwerken. We schuilden in de tent, al was het best akelig om onder de bomen het onweer af te moeten wachten. Het regende en donderde zo hard dat we even bang waren dat alles weg zou spoelen op de camping, en ik hield al angstvallig de bordjes nooduitgang in de gaten. Later bleek dat wij er nog goed vanaf waren gekomen. Verderop in Barcelona waren er meldingen binnen gekomen van een tornado, en het vliegverkeer was zelfs even stil komen te liggen, waardoor alles vertraging op had gelopen.

Het was een spetterend einde van onze eerste vakantie.

Vrijdag

De vergadering was druk bezocht. Iedereen van de versafdeling was aanwezig, alleen voor de hulpkrachten had Sjoerd, onze afdelingschef, een kleine man met een blond stekeltjeskapsel, een andere avond ingepland. Nadat iedereen voorzien was van koffie en thee en een koekje, ging hij meteen aan de slag met de presentatie van het vers aandeel, het kostenplaatje en het aantal in te zetten uren. Ik kon me echter maar moeilijk concentreren. Mijn gedachten dwaalden af naar het journaal van gisterenavond melding werd gemaakt van een hack bij de gemeente Laarbeek waarbij een hele reeks privégegevens van inwoners op straat waren beland. Joost kwam er gisteren al mee thuis, als lid van de partij SVL, Samen Voor Laarbeek, was hij al vrij vlot op de hoogte gesteld van dit slechte nieuws. Er was nog weinig bekend over de toedracht van het gebeuren en diversen ICT-ers van de gemeenten waren al druk in de weer om de schade te beperken en uit te zoeken in welke hoek de dader gezocht moest worden. De leden van SVL waren bij elkaar geroepen om oplossingen aan te dragen en samen met de netwerkbeheerder te zorgen voor een betere beveiliging. Daarnaast was het zaak de inwoners van Laarbeek zo snel mogelijk op de hoogte te stellen.

‘Ilse? Gaat het?’

‘Sorry, problemen bij de gemeente Laarbeek.’

‘Dat heb ik gehoord ja. Dat was in het nieuws. Daar was het gehele netwerk gehackt en alle gegevens van de bewoners liggen op straat toch?’ Sanne was meteen bezorgd naar haar toegekomen, ze had de koffiekan nog in haar hand.

‘Ja, zo lijkt het. Ze zijn nu met man en macht aan het werken om de schade zoveel mogelijk te beperken. Joost is er ook meteen naar toe gegaan, er is een spoedvergadering belegd.’

‘Hier, neem nog wat koffie, of wil je liever iets anders?’

‘Dames, we gaan zo weer verder,’ kwam Sjoerd ertussen, ‘Dus neem nog snel wat te drinken en ga dan weer zitten, dan kunnen we allemaal op tijd naar huis vanavond.’

‘Eikel,’ siste Sanne, ‘Moet zeker op tijd naar huis van zijn vriendin.’ Ze liep weer terug naar haar stoel, waarna meteen de vergadering weer werd hervat.

Vandaag sta ik weer samen naast Sanne op de afdeling. Ze heeft 6 pizzabodems op de werkbank gelegd en is druk doende om de tomatensaus erop te verdelen. ‘En wat vind jij ervan dat we vanaf maart ook de koopavonden en zaterdagen voor onze rekening moeten nemen?’

‘Zolang het niet elke zaterdag is en niet elke vrijdagavond is het nog wel te regelen, anders moeten we toch echt op zoek naar een oppas voor de avonduren.’ ‘Heb je dat ook tegen Sjoerd gezegd?’

‘Ja, maar dat is mijn probleem, zegt hij. Ik heb gewoon te komen op de tijden dat ik ingeroosterd ben, hoe ik het thuis oplos is niet zijn probleem.’ ‘Ik zit al met precies hetzelfde probleem. Kijk op de dagen dat ze bij hun vader zijn kan ik best komen werken natuurlijk, maar als ze bij mij zijn wordt het een ander verhaal. En ik kan het me niet veroorloven om een oppas te betalen voor die dagen. Ik red het nu nog maar net.’ Sanne is een alleenstaande ouder. Ze heeft in haar leven geregeld de verkeerde mannen tegen het lijf gelopen, en de pech gehad dat ze ook nog eens niet bijdragen in de alimentatie. De eerste ging er meteen vandoor toen ze wist dat ze zwanger was, en de tweede bleek zoveel schulden te hebben dat hij het zich niet kon veroorloven om haar ook nog te betalen.

‘Ik ben alleen zo bang dat als ik er iets van zeg, dat ik dan juist de meest ongunstige tijden krijg,’ verzuchtte ze. ‘Dat kan hij toch niet maken?’ ‘Oh nee? Nou reken er maar niet op dat hij met je mee gaan denken. Hij heeft zelf geen kinderen, dus hij heeft geen idee hoeveel regel het allemaal is om te blijven werken.’ Ze tilt een van de bakjes in het kleine koelinkje dat voor haar staat op en haalt het eruit. ‘Verdorie, waarom doen ze er altijd zoveel in. Wanneer leren ze nou eens dat je alleen de ingrediënten moet openmaken die je ook meteen kunt verwerken.’ Ze zucht, zet het bakje op de wasbak, haalt nieuwe paprika uit het kastje onder de werkbank en snijdt het in stukjes op de werkbank. Ik zucht, sommige leren het nooit.

Onderweg

Onderweg 

Over klinkers 

Rood, grijs

Geplaveid 

Leidt de weg 

Naar het water 

Van de Dommel 

Oude huisjes

Grenzen 

Aan met bloesems 

Omringde bomen 

Zoete geuren 

Omarmen 

Je bij elke stap 

Verdwalen 

In de tijd 

Van een oude 

Straat

Donderdag

Ik kijk op van mijn notieblok. Meende ik nou stemmen te horen? Snel kijk ik op de klok, maar het is nog maar half 3, te vroeg voor de kinderen om al naar huis te komen, dus dat kan het niet geweest zijn. Ik was zo verdiept in het schrijven dat ik alles om me heen een beetje uit het oog verloren ben. Ik berg mijn notieblok op, kijk nog even naar de laatste regels, voordat ik het blok in de la leg.

Zoetjes aan beginnen de herinneringen weer terug te komen. Alles van het prille begin, waarin alles nog heel normaal leek, we nog een prille relatie hadden waarin we elkaar nog aan het aftasten waren. Hij me voorstelde aan zijn vrienden, en ik hem introduceerde bij mijn vriendinnen, al had hij de meeste al tijdens het uitgaan ontmoet. Ik zucht en loop terug naar de keuken om een lekkere kop koffie voor mezelf in te schenken. Ik zet de beker op het aanrecht en loop naar de bijkeuken om de was uit de wasmachine te halen. Met de wasmand onder mijn arm loop ik de trap op naar boven, waar ik de kleren een voor een uitschut alvorens ze aan de waslijn te hangen. Als ik klaar ben heb ik nog net tijd om een nieuwe was aan te zetten en nog even van mijn koffie te genieten voor ik de kinderen weer op moet gaan halen.

Daantje heeft afgesproken met Zara, en Jordy neemt Sam mee naar huis. De jongens vinden al snel hun weg in de tuin, en de meiden verdwijnen naar de speelhoek in de serre. Als iedereen voorzien is van drinken, heb ik mooi de tijd om alvast aan het eten te beginnen, zodat we op tijd klaar zijn voor als de oppas vanavond komt. Na het eten moet ik namelijk meteen door naar het werk, waar we een vergadering hebben over de nieuwe aanpak op de versafdeling. Het hoofdkantoor heeft namelijk de regels met betrekking tot de uren die in mogen worden gezet weer aangescherpt, wat in de praktijk betekend dat we met alleen al de vaste medewerkers al bijna alle uren ingevuld hebben. Echter is het lastig om dan ook alle tijden bezetting te hebben, aangezien we 7 dagen per week geopend zijn. Om dat te bewerkstelligen is er een plan van aanpak nodig en wordt er van ons medewerkers enige flexibiliteit verwacht, waarbij we er rekening mee moeten houden dat we ook op de koopavonden en de zaterdagen worden ingezet. Ik had het er al met Joost over gehad van de week hoe wij een zaterdag of een koopavond op kunnen lossen, omdat we dan niet kunnen rekenen op de naschoolse opvang. De ouders van Joost wonen te ver weg, en mijn ouders zijn ook geen optie omdat ze een eigen boekwinkel hebben. Dus moet Joost de zaterdagen vrij houden op zijn werk en op een koopavond eerder mee ophouden. Vanavond maar eens horen om hoeveel zaterdagen en koopavonden het gaat per maand.

Ik giet de pasta in het vergiet en laat het uit lekken, doe het terug in de pan en giet er een scheutje olie overheen die ik er goed doorroer. De gehaktballetjes staan lekker te pruttelen in de tomatensaus. Ik kijk even naar buiten waar de jongens inmiddels gezelschap hebben gekregen van de meiden en verstoppertje aan het spelen zijn. Een snelle blik op de klok leert me dat het al bijna 5 uur is.

Ik roer nog een keer door de tomatensaus, pluk wat blaadjes van het basilicumplantje dat in de vensterbank staat, en voeg ze toe aan de saus. Al weldra vult de keuken zich met heerlijke geuren.

De bel gaat, en voor de deur staat een jongeman die Sam op komt halen. Als ik goed kijk herken ik Maikel, hij heeft zijn krullen onder een pet zitten en draagt een bril met een donker montuur, waardoor ik hem eerst niet herkend had.

‘Hoi, wat kan ik voor je doen?’ ‘Ik kom Sam ophalen. Christel redde het niet met haar werk, en ik ben toch vrij, dus ik dacht ik rij even langs.’ Hij glimlacht, en kijkt me aan. Het valt me nu pas op dat hij grijsgroene ogen heeft, dezelfde ogen als Sam en ineens valt me de gelijkenis op. Ik laat hem binnen en hij blijft een beetje vertwijfeld in de keuken staan.

‘Kom verder. De jongens zijn buiten aan het spelen.’ Voor dat ik de achterdeur open gedaan heb, staat Sam ineens achter me en vliegt Maikel om de hals. ‘Maikel!’ roept hij vol enthousiasme, waarna hij naar Jordy zwaait en mij aankijkt. ‘Bedankt voor het spelen.’

‘Graag gedaan, als je het maar leuk gehad hebt! Jordy? Kom jij ook nog even afscheid nemen?’

We lopen met zijn vieren naar de voordeur. De meiden zijn ook naar binnen gekomen, en de moeder van Zara komt net aanrijden als Maikel met Sam naar de fiets loopt.

De kinderen nemen afscheid en we lopen gezamenlijk terug naar de keuken. We hebben net de tafel gedekt als Joost de keuken binnenstapt met een bedrukt gezicht. ‘Heb je het nieuws al gezien?’