Februari 2003

Ilse houdt een dagboek bij waarin ze naast haar dagelijkse bezigheden ook probeert haar angsten onder ogen te zien door ze stukje bij beetje aan het papier toe te vertrouwen. Maar was alles wel echt zo mooi als zij zich wil herinneren?

 Februari 2003

Ik was verbaasd toen hij me aansprak. De meeste mannen die belangstelling in mij hadden waren namelijk van een hele andere soort en hij paste totaal niet in dat rijtje thuis. Er waren bovendien nog meer heren die mijn belangstelling hadden. Een Maarten uit Groningen en een Edwin die momenteel voor zijn werk in Antwerpen verbleef, maar in het weekend regelmatig op en neer reed naar zijn appartementje in Eindhoven. Twee totaal verschillende mannen, de eerste was loodgieter en kwam meteen al aanzetten met een verhaal over zijn hospita en een vriend van hem die alle spullen in huis had gehaald om een wietkwekerij te gaan beginnen. Die viel dus al meteen af, potentiele misdadigers daar hield ik niet van. Edwin was van een heel ander kaliber, een knappe blonde man met een goedbetaalde baan bij Philips, waardoor hij echter wel veel weg was voor zijn werk en weinig tijd in Nederland door kon brengen. Soms zat hij zelfs voor maanden lang in het buitenland en dat was voor hem een van de redenen waarom hij niet op zoek was naar een serieuze relatie.

Die avond dat Geert me aansprak was ik samen met Anke op stap. Anke zelf was er nog niet, dus was ik alvast alleen het café binnen gegaan om aan de bar alvast een drankje te bestellen. Hij zat op een barkruk te praten met een vriend van hem, een man met heel lichtblond gemillimeterd haar, waardoor het op het eerste gezicht leek alsof hij kaal was. Ze keken me aandachtig aan toen ik mijn drankje bestelde.

‘Wat leuk die vlechtjes,’ zei de man met het pispotkapsel. Hij pakte ze in zijn handen en bekeek me nog eens goed. ‘Interessante kledingkeuze.’ Hij liet zijn ogen over mijn zwarte hemdje glijden dat met veters aaneen was geregen, lager naar mijn zwarte kante rok. ‘Het staat je goed!’ Zijn ogen twinkelden geamuseerd. Zijn blonde vriend was opgestaan en liep op iemand achter me af. Toen ik me omdraaide zag ik Anke.

‘Hai!’ ik zwaaide naar haar, ze zwaaide terug en richtte haar aandacht weer op de man voor haar, die duidelijk belangstelling in haar had. Achter haar kwam Boris binnen. Hij bleek Geert ook te kennen en we raakten aan de praat. Met zijn vijven belandden we uiteindelijk bij de Markies, waarna ik Geert en zijn vriend, die Wilco bleek te heten, naar Geerts huis bracht. Hij bedankte me, we wisselden telefoonnummers uit en ik reed naar huis. Na die avond zou alles veranderen.

Zomaar een herfstdag

Zomaar een herfstdag

Er staat een fietsje

tegen het hek

Rose met paars

en witte stippen

Omringd

door rode en gele

Blaadjes

van de bomen

De speeltuin

is verlaten

Geen kinderen

te zien

Is de fiets

vergeten

Of wordt ie

nog opgehaald

misschien

Ik loop verder

zonder fietsje

Maandag

Maandag

Ik giet de melk in de beker en begin het zachtjes op te kloppen met de melkschuimer. Achter me pruttelt het koffiezetapparaat zachtjes door. Ik heb net de kinderen naar school gebracht. Ben zelfs nog even een kijkje wezen nemen bij de ijsbaan bij de rollerhal. Tenminste ze hebben de buitenbaan afgezet met rode linten en met pionnen om er vanavond als de schemer invalt en de temperatuur onder nul duikt de eerste laag water op te gaan spuiten. Dan wordt er in ploegen de hele nacht doorgewerkt om elk uur een nieuwe laag op de baan te spuiten, in de hoop dat het genoeg aangroeit om op woensdag een echte ijsbaan te hebben liggen. De weerberichten zijn tot dusver gunstig, al worden de temperaturen wel elke dag wat naar boven bijgesteld. Zo zou vandaag eigenlijk al de eerste ijsdag zijn, maar het was net iets boven nul, zodat deze dag voor de ijsbaan al verloren is gegaan.

Er stonden meer moeders aan de kant te kijken. Ik stond een beetje aan de kant erbij, hoorde alles wat ze zeiden, maar was geen actief deelneemster aan het gesprek.

‘Ik ben benieuwd of we woensdag al op het ijs kunnen, zo te zien loopt het hier aardig af, het meeste water zal toch wel in de goot lopen. Ik snap niet dat ze er geen rand omheen hebben gemaakt.’

‘Ach als het een dag gevroren heeft kunnen ze woensdag te hendig op het ijs. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om er een ijsbaan neer te leggen.’ ‘Nou voor een beetje goede ijslaag heb je anders al gauw 3 centimeter nodig.’ Zei Christel. Ze stond naast mij, gooide haar lange blonde haren naar achteren en trok de kraag van haar jas verder omhoog. ‘Brr, zo’n ijsbaan is wel mooi, maar voor mij mag het snel weer lente worden.’ Ze glimlachte en draaide zich naar mij toe.

‘Daantje en Marlissa hadden het leuk gehad afgelopen vrijdag. Ze hadden mooi de hele middag met de klei gespeeld. Ik heb nog enkele foto’s gemaakt, wacht.’ Ze stak haar hand in haar jaszak en haalde haar mobieltje eruit, toetste snel een code in, waardoor het scherm ontgrendeld werd en zocht snel de foto’s op in een album. ‘Kijk!’ Ze hield het mobieltje tussen ons in. Op het scherm was een fotootje te zien van twee spelende meisjes die drukdoende waren om een soort van taartjes te maken van de klei die voor hun op tafel lag. Alles lag bezaaid met vormpjes, plastic mesjes en bordjes en een grote kunststoftaart stond in het midden.

Ik glimlachte. ‘Mooi om te zien.’ ‘Kom anders een keer gezellig op de koffie! Kunnen we het meteen hebben over de komende carnaval. Ik begreep dat de meiden van groep 2 mee wilden doen met de kinderoptocht? Ik hoorde dat andere moeders dat ook een leuk idee vonden, dus gaan we komende woensdagmiddag eens bekijken wat er allemaal mogelijk is.’ ‘Leuk, ik zal eerst eens aan Daantje vragen of ze zin heeft om mee te doen. Dan laat ik het je nog wel weten.’

‘Oké, ik hoor het wel. Dan ga ik er snel vandoor, want ik moet nog werken.’ Ze stopte haar mobieltje weer terug in haar zak en liep met haar handen in haar zakken snel naar de auto die voor de rollerhal geparkeerd stond. Ik draaide me om en liep naar huis.

De melk is opgeschuimd, de koffie uitgeprutteld. Ik schenk wat koffie in een grote mok, schep de melkschuim erbij en neem plaats aan de keukentafel. In de bijkeuken wacht nog een enorme stapel was, maar ik kan me er vandaag niet toe zetten. Eigenlijk moet ik nog wat dingen op papier zetten voor de therapie van donderdag. Maar ik vind elke keer een excuus om er niet aan te beginnen. Ik weet dat als ik het ga opschrijven dat ik eerst door een diep dal heen moet voordat ik de waarheid onder ogen durf te zien. Volgens Joost had ik er al lang iets mee moeten doen, meer dan therapie. Maar met alleen herinneringen kun je vaak niet veel bewijzen. Dus is het zaak dat ik eerst alles op een rijtje heb staan. Ik sta op, haal een notitieblok uit de kast, zoek een pen in de la die het nog doet en neem weer plaats aan de keukentafel. Voor me ligt een maagdelijk wit vel te wachten op antwoorden. Het is tijd om te beginnen.

Speelplaats

De speelplaats

is verlaten

wachtend

op kinderstemmen

voetjes die zijn trappen

zullen beklimmen

armen 

die zich optrekken

aan rekken

en balken

De speelplaats

is verlaten

het piratenschip

ligt stil

wacht 

op nieuwe avonturen

woeste zeeën

stoere piraten

spannende

verhalen

De speelplaats

is verlaten

schatten

weer opgeborgen

wachtend

op boeven

met nieuwe buit

en bijzondere

vondsten

De speelplaats is verlaten

Het podium

is leeg

geen zingende kinderen

dansende voetjes

vrolijke stemmetjes

en stampende

schoentjes

De speelplaats

is verlaten

in afwachting

van de kinderen

die in de ochtend

weer zullen komen

om de trappen 

te bevolken

en de tuin

vol leven

te vullen

Vrijdag

Vrijdag

Het was een drukke dag vandaag op het werk. Veel vracht, vragen van klanten waar ik niet meteen een antwoord voor klaar had en veel bijdraaien aan de kassa omdat er daar zieken waren, maar er geen vervanging kon worden geregeld. Ik sloot voor de laatste keer het scherm van de kassa af en liep nog even terug naar afdeling om een overdracht te doen aan de hulpkrachten die de avond zouden werken voor ik naar de kantine ging om mijn jas en spullen te pakken. Ik kijk snel even op mijn mobieltje in de hoop nog een berichtje te hebben van mijn vriendin Angela, maar er stond enkel een berichtje van Chantal die vroeg of ik kon rijden zaterdag met voetballen, ik had er niet meer aan gedacht. Ik toetste snel het nummer van Joost in, de telefoon ging 3 keer over voor hij opnam.
‘Hoi lieverd, hoe gatie?’ zijn vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn was fijn om te horen.
‘Het gaat goed. Het was druk geweest vandaag. Hoelaat ben je thuis? Zal ik iets mee nemen voor het avondeten?’ ‘Ik ben al thuis, een klein uurtje nu. Zou je voor het weekend misschien nog wat cola en chips mee willen nemen, en het fruit is op. En voor het eten heb ik al gezorgd, je vindt het vast erg lekker.’ ‘Ik ben benieuwd! Tot zo!’ ‘Tot zo!’ Als Joost ging koken dan was het altijd een aangename verrassing, meestal maakte hij een heerlijke ovenschotel klaar, of stoofschotels dat waren zijn specialiteit, maar vandaag zou er wel vis op het menu staan, omdat dat zo lekker snel klaar was en we vanavond nog een verjaardag hadden. De kinderen werden door opa en oma thuis gebracht, en die bleven meteen tot om half 9 de oppas het over zou nemen.
Ik raapte mijn spullen bij elkaar, liep nog snel even de winkel in op zoek naar chips, cola, een zak broodjes en voor mij wat havermout, zwaaide mijn collega’s bij de vers gedag en liep naar de kassa.
Thuis aangekomen rook ik de vis al toen ik de hal binnen stapte. Joost had verse zalmfilet gebakken, met notenrijst en verse spinazie erbij. Een ware traktatie.
‘Ben jij morgen vrij?’ vroeg ik tussen twee happen door. ‘Ja, hoezo? Jij toch ook.’ Antwoordde Joost, terwijl hij nog een hapje van zijn zalm nam.
‘Chantal had gevraagd of een van ons morgen kon rijden. De jongens hebben uitwedstrijd in Beek en Donk en ze zochten nog mensen voor het vervoer.’ ‘Dat is geen probleem, geef maar door. Ik begreep van ons mama dat Daantje bij Marlissa afgesproken had vanmiddag. Dat is toch de dochter van Christel?’ Ik knikte en schepte nog wat spinazie op. ‘Klopt, met die broer van haar heb ik vroeger nog eens een tijdje gegaan, alleen was het toen al wel duidelijk dat hij zich totaal niet aangetrokken voelde tot vrouwen. Hij had veel meer oog voor zijn beste vriend dan voor mij. Ik geloof dat ze nu nog steeds bij elkaar zijn.’ Ik at het laatste restje groente op en stond op, samen ruimden we de tafel af, waarna we vlug onder de douche sprongen ons omkleedden, ik nog wat oogschaduw en wat lippenstift op deed, alvorens we in de auto stapten en richting Uden reden.

Sneeuw en ijs (deel 4 slot)

De laatste sneeuw en ijs serie. Geniet nog eenmaal van deze bijzondere wereld.

Zaterdag

Zaterdag

Het was een gezellige verjaardag geweest van Anke. Leuk om weer wat oude bekenden te zien, zoals Dennis, de broer van Christel strak in het pak, hij had voor de verandering zijn stropdas thuisgelaten, en zijn vriend Maikel, een leuke jongen met een grote bos bruine krullen, paarse schoenen, een zwarte broek met bretels over een witte shirt met lange mouwen. Wat Dennis in hem zag was me een raadsel. Ik heb nog even met Maikel zitten praten, en hij kwam me over als een hele creatieve jongen, die duidelijk het verkeerde vak had gekozen, maar druk bezig was om als freelance fotograaf aan de slag te gaan.
Totaal het tegenovergestelde type van Dennis die altijd alles tot in de puntjes geregeld had en maar weinig aan het toeval overliet. Tot mijn grote verbazing was ook Geert aanwezig op het feestje. Hij had een jonge meid bij, van ik schat 22, 10 jaar jonger dan mij, en zeker 20 jaar jonger dan hij. Een mooie meid dat wel, lange donkere krullen, beetje getinte huidskleur en aan haar praten te horen, was ze nog niet zo bekend met de Nederlandse taal. Geert was een ex van mij van voor Joost. Hij had een zandkleurig kort pispotkapsel, met zijn pony strak in een scheiding, blauwe ogen en een babyface waardoor niemand het in de gaten had als hij er 20 jaar aftelde als hij zei hoe oud hij was. En daar maakte hij dankbaar gebruik van, het zou mij benieuwen of het meisje naast hem wel zijn echte leeftijd wist.
Tegen het einde van de avond, raakten we met elkaar in gesprek. Het meisje bleek Maria te heette en uit Brazilië te komen. Ze was over om samen met Geert alles te regelen voor hun aanstaande huwelijk. ‘Wat leuk, en wanneer is de grote dag?’ ‘8 mei.’ Zei Geert. Hij keek naar mij en begon ineens allemaal dingen te vragen. Over Daantje en Jordy, hoe oud ze waren, of ze al naar school gingen, maar werd gestoord door Joost die ineens naast me kwam staan en hem stijfjes begroette.
‘Kom Ilse, morgen is het weer vroeg dag.’ Hij keek op naar Geert en glimlachte verontschuldigend. ‘Kinderen.’
En nu was het weer zaterdag en was Joost met Jordy onderweg naar de wedstrijd in Beek en Donk, terwijl ik met Daantje een cake aan het bakken ben. Het vergt nog wel enig geduld om alles netjes te krijgen, omdat elke laag er afzonderlijk opgesmeerd moet worden, vervolgens moet de cake 3 minuten in de oven voor de volgende laag erop gaat, net zolang dat alle beslag op is. Een mooi werkje voor Daantje en mij. En ik ben blij met de afleiding.

Sneeuw en ijs (deel 3)

Het een na laatste deel uit deze sneeuw en ijsserie. Deze keer opnieuw prachtige kunstwerkjes van ijs waar geen woorden voor nodig zijn.