maandag 30 januari 2017

Donderdag

Donderdag
‘Goedemorgen.’ De praktijkbegeleider, een donkere vrouw met prachtig lang rastahaar, gaf me een hand en gebaarde naar de stoel waar ik kon gaan zitten. Ik beantwoordde haar met een brede glimlach en een goedemorgen. ‘Hoe was afgelopen week gegaan? Heb je nog wat gedaan met de opdrachten die ik je gegeven heb?’
Ik knikte. ‘Ja, daar ben ik mee bezig geweest. Ik heb er alleen erg veel moeite mee om alles op papier te zetten. Het begin gaat best goed, maar als ik er verder op in wil gaan, dan haal ik alleen de goede herinneringen naar boven alsof al dat andere nooit gebeurt is.’
Joost werd er helemaal gek van als ik dat deed. ‘Je moet die vent niet zo ophemelen. Als ik hem tegenkom dan sta ik niet voor de gevolgen in.’ ‘Maar we hebben ook leuke dingen samen gedaan.’
‘Als het allemaal zo leuk was geweest, dan ga maar maar snel terug.’ Alleen bij de gedachten al kreeg ik het benauwd en daarom zat ik nu al enkele weken bij de prakrijkbegeleider om er over te praten.
‘Misschien is het een idee als ik je doorstuur naar de phycholoog. Ik ken iemand die op dat gebied zeer goede resultaten kan boeken, waardoor jezelf ook verder komt met het verwerkingsproces. Ik kan je nu wel vertellen dat je er niets aan kan doen, maar zij kan je er ook bij helpen om zelf tot dat inzicht te komen, door het stukje bij beetje in te duiken, waardoor je de kans krijgt het een plekje te geven.’
Ik viel er even stil van. Een praktijkbegeleider had me nog redelijk veilig geleken omdat ze in eerste instantie niet van plan was om al te diep op mijn angst en schuldgevoelens in te gaan, maar nu ik steeds maar weer in cirkeltjes bleef lopen en ik thuis meer en meer last kreeg van onverklaarbare huilbuien was het misschien toch niet onverstandig om er eens met iemand anders over te gaan praten. Dus knikte ik haar bevestigend toe. ‘Maar gaat zij dan niet alles overhoop gooien? Ik bedoel, ik ben nu heel gelukkig met mijn leven, als ik ga graven in mijn verleden hoeveel blijft er dan nog over van dat geluk?’
‘Het kan je juist helpen om je gevoelens van schuld en de angst te overwinnen. Je weet dat je namelijk ook prima kan leven zonder hem. Dat je alleen het ook red, dat je kan bouwen op je vrienden en je familie. En dat je man helemaal achter je staat. En die steun zul je hard nodig hebben als je in therapie gaat.’
Ik knikte en nam een slokje water. ‘Misschien is het wel beter.’ ‘Misschien?’ ‘Het is beter.’
‘Weet je wat, je denkt er nog even over na, ik geef je haar telefoonnummer, als je eruit bent kun je haar opbellen voor een afspraak. Je kunt ook eerst naar een intakegesprek gaan, dan weet je een beetje wat de bedoeling is, en hoe zij het aan gaat pakken met jou. ‘
Ik knikte nogmaals en nam het blaadje van haar aan waarop een nummer gekrabbeld stond in een sierlijk krulhandschrift. Ze stond op, gooide haar haren naar achteren, waarbij de vele kraaltjes die erin waren gevlochten een tinkelend geluid gaven, gaf me een hand en begeleidde me naar de deur.
Eenmaal weer buiten keek ik naar het briefje waarop de cijfers me uitdagend aan leken te kijken.
Ik zou der eerst nog eens met Joost over moeten spreken, maar eigenlijk was ik er voor mezelf al uit.

zaterdag 28 januari 2017

Poëziemiddag Schrijverscollectief Meijerijstad





Een mevrouw met een rode trui en een allerschattigst poedeltje, een man met ruitjesblouse half uit zijn broek, met een zakdoek uit het zakje hangend, een dichter met half lang grijs haar die het geheel aan elkaar kletste samen met een dame met een prachtige kanten jurk. Ze konden zo uit een roman komen gerold, maar ze stonden er toch echt die middag. Allemaal bij elkaar in een boekhandel in Veghel tussen de kookboeken.

maandag 23 januari 2017

Dinsdag

Dinsdag
Vanmorgen vroeg de kinderen al op tijd af gezet bij school. Ik hoefde pas om 9.00 te beginnen, maar het leek wel uren te duren voor de zoemer om iets voor half 9 af ging en ik het schoolplein kon verlaten om naar mijn werk te gaan. Sinds twee weken zitten we nu in een nieuw pand en ik begin nu eindelijk een beetje gewend te raken aan de nieuwe werkplek. Het is alleen nog steeds een heel gezoek als klanten naar me toe komen om te vragen waar de macaroni of de pindakaas staat. Al staan de meeste dingen wel aangegeven op de bordjes die boven de rijen hangen, ik merk dat de meeste mensen niet eens weten dat ze daar hangen. Vol verbazing kijken ze me dan ook aan als ik ze erop wijs dat ze in de gang van de koffie moeten zijn. Dus ben ik daar al snel mee gestopt, meelopen is makkelijker en je krijgt vaak ook nog een dankbare glimlach!
Het was vandaag gelukkig vrij rustig op het werk. Weinig klanten in de winkel, wat meestal zo was in januari. De feestdagen zijn achter de rug en mensen doen het dan merkbaar wat rustiger aan met de boodschappen. Er worden meer groentes en fruit verkocht, en je merkt dat ze ook vaak bewuster boodschappen doen. Echter is dat over een maand vaak weer een heel eind over. En na de carnaval zijn ze de meeste goede voornemens alweer vergeten.
Ik snee de vleeswarentoonbank vol, hielp Sanne bij het brood, vulde nog wat restanten bij, maakte de bestellingen en nam in mijn pauze even de tijd om op de werkapp te kijken. Tom had een verzoek erin gezet om het rooster door te sturen, waar ook meteen aan voldaan was, gezien het fotootje van de planning die eronder stond. Hij moest echter meteen weer vrij hebben voor die zelfde zaterdag. Ik keek snel even op de planning, het was de enige dag die hij die week erop stond, en naar mijn idee had ik hem de afgelopen maanden maar een enkele keer gezien op zaterdag, enkel om zijn rooster te checken. Waarom hij überhaupt nog kwam werken was me nog steeds onduidelijk. De weinige keren dat hij er wel was konden toch nooit genoeg opleveren om iets van te gaan doen. Of zouden zijn ouders alles voor hem betalen? Ik nam me meteen voor om dat later met onze kinderen anders te gaan aanpakken. Als ze iets wilden hebben, dan moesten ze er maar voor gaan werken, daar werd je heus niet slechter van. Ik dronk het laatste restje op van het bruine vocht in mijn kopje, wat koffie scheen te zijn en enkel te drinken was met veel melk en suiker, en stond op om weer terug te lopen naar de afdeling. Op het oortje werd omgeroepen dat de vrachtwagen met de versvracht was gearriveerd en dat er gelost kon werken. Er was werk aan de winkel.

vrijdag 20 januari 2017

Hoop


Hoop
Laat liefde 
Onze houvast zijn
In dagen zoals deze 
Als mensen 
Opgeschrikt worden 
Beseffen 
Dat hun wereld 
Verstoord is 
En minder veilig voelt 
Als voorheen












Laat liefde 
Ons leiden 
Als het duister 
En de haat 
De overhand 
Lijken te nemen 
En de warmte 
In onze harten 
Verkild











Laat de liefde 
Spreken 
En pak elkanders hand 
Grijp het flintertje hoop
Stevig vast 
En laat het vuur
In ons 
Weer oplaaien











Zodat de liefde 
Al de haat verdringt 
Troost biedt 
En ons laat schuilen 
In onzekere tijden 
Bij elkaar 
Liefde overwint 
Altijd

woensdag 18 januari 2017

Sneeuw en ijsregen (deel 1)



Nog maar anderhalve week geleden was heel Nederland bedekt onder een dun laagje sneeuw en ijs. IJs dat zich had afgezet op dennennaalden, de klimop, grassprieten, takken en de weg, waardoor alles in een spiegel was veranderd. Auto's schoven weg, mensen gingen onderuit, kinderen gleden al sleeend door de straten. En ik ging eropuit met de camera. Op zoek naar prachtige natuurlijke ijssculpturen, bijzondere kunstwerkjes en sneeuwpret.

maandag 9 januari 2017

Maandag

Uit het dagboek van Ilse:

maandag

Eerste schooldag na de vakantie. Een beetje onwennig bij het opstaan. De kinderen zaten duidelijk nog niet in het ritme,  begonnen meteen gezellig op elkaars kamer te spelen, voor aankleden en eten hadden ze nog geen tijd. Ik had me al vlug in  aangekleed,  mijn haren gedaan,  snel wat mascara op en het kon ermee door voor vandaag. Beneden hoorde ik Joost al druk in de weer met het koffieapparaat,  wat luid de koffiebonen maalden.
De geur van versgezette koffie kwam me al tegemoet toen ik de keuken binnen stapte. De tafel was gedekt, en het gestommel op de trap kondigden de kinderen aan. Jordy had een oude broek met gaten aan en Daantje had haar kleren nog in haar hand terwijl ze rillend aan de bar schoof.
'ik kan mijn sokken niet vinden! ' 'in de sokkenmand, en Jordy zo ga je niet naar school. Ga maar even een andere broek aantrekken.' Hij stormde mokkend weer naar boven. Joost kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen, gaf me een kus op mijn mond. 'tot vanavond schat!' en haastte zich naar zijn auto.
Een half uur later verlieten ook wij aangekleed en wel het huis. De zoemer ging net af toen we het schoolplein opliepen. Ik gaf ze een vlugge kus en knuffel en stond op het punt om weer terug naar huis te lopen,  zodat ik snel thuis aan de slag kon, toen Chantal,  de moeder van Dany me riep.
'Ilse! Hallo! Jou moest ik net hebben. Kun jij volgende week rijden bij het voetbal?  We zoeken nog moeders die de kinderen mee weg kunnen brengen. Volgende week speelt f1 uit tegen Sparta 25 in Beek en Donk. '
Dany zat bij Jordy in het voetbalteam en sinds hun overgang van de mini's naar de fjes was het voetballen een stuk serieuzer geworden. Twee keer per week trainen en zelfs een echte competitie waar geregeld uit werd gespeeld.
'ik zal even kijken of ik dan moet werken,  anders kan Joost altijd wel rijden. Ik laat het je nog weten. '
Chantal trok haar jas dicht om zich heen en rilde, ze was ook niet echt gekleed op deze winterkou, droeg een korte rok, met een legging en hoge bruine knielaarzen. Er werd gefluisterd dat ze met de man van Christel het bed deelde. 'Koud hè,  voor mij kan het niet snel genoeg zomer zijn' ik knikte, stak mijn hand op. ' Ik app je nog!' en liep in stevige looppas de straat uit. Tijd voor koffie.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Bedankt voor het lezen van mijn blog. Ik vind het leuk als je een reactie nalaat.

Totaal aantal pageviews