Regen

het valt in stromen

blijft maar komen

vele druppels

naar benee

Appelbloesem

Na een regenbui even snel naar buiten gegaan met de camera. De appelboompjes in de tuin stonden al volop in de knop. Het zacht roze van de tedere blaadjes toonden zich al aan de zonnestralen, die de druppels deden verdampen.

Schuld

Er stond een politiewagen voor de deur, toen ze thuis kwam. Eerst dacht ze nog dat het voor de buren was. Tenslotte hadden zij toch niets misdaan. Maar ineens dacht ze weer aan Geert die gisteren thuis was gekomen van zijn werk. Hij was geschorst, vertelde hij, vol woede. 'Zomaar, om iets wat ik op de mail had gezet. Ik snap nog steeds niet wat daar het probleem mee was, want we waren met een paar man aan het mailen. Dus ik ben echt niet de enige geweest die fout is geweest. Ik heb de mailtjes nog op mijn computer staan!'
'Als het niets voorstelt, dan komen ze daar toch snel genoeg achter,' probeerde ze hem nog gerust te stellen. 'Zo belangrijk kunnen die mailtjes toch niet zijn geweest?'
'Ik moest alles achterlaten en meteen vertrekken. Onze trouwkaarten staan er nog op, Ilse. Onze zelfgemaakte trouwkaarten. En de foto's. Er staan foto's op. Als we die maar terug krijgen.'
'Waarom zouden we die niet terug krijgen? Je bent geschorst, niet ontslagen.'
Hij was echter in alle staten geweest, en had onrustig in huis lopen ijsberen. 's Avonds had hij de rust niet kunnen pakken, en had hij zich teruggetrokken in de bijkeuken om te gamen.
Midden in de nacht was ze wakker geworden. Het bed naast haar was leeg, het kussen koud en onbeslapen. Ze deed het licht aan, trok snel een badjas aan en liep de trap af, naar beneden.
Daar trof ze Geert aan, de laptop op schoot, zijn vingers vlogen vlug heen en weer over het toetsenbord.
'Wat ben je nog allemaal aan het doen?' vroeg ze, terwijl ze slaperig naar hem keek, 'Kom je zo naar bed, het is al middernacht.'
'Ik kom er zo aan, eerst dit nog even afmaken.' Geert had haar bemoedigend aangekeken, en zij was weer terug naar bed gegaan, te moe om verder veel aandacht te schenken aan zijn nachtelijke werkzaamheden. Hij zat tenslotte wel vaker tot laat op de computer.

De volgende ochtend had ze hem op de bank aangetroffen onder een fleece-dekentje. De laptop had hij opgeruimd. Ze was stilletjes naar haar werk gegaan en had er verder niet meer aan gedacht.
Tot nu. Ze kwam de hal binnen en trof een politieagent aan die samen met een andere man al haar cd's in dozen aan het doen was.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ze.
De agent antwoordde. 'U vriend wordt er van beschuldigd het netwerk van zijn bedrijf Intravisie plat te hebben gelegd. Hij wordt verdacht van hacken.'
Ilse schrok, en ging zitten op een stoel. Onwillekeurig begon ze te trillen. Gehackt.
'Maar waarom moet u dan al mijn cd's meenemen?' 'We hebben opdracht gekregen om alles wat data kan bevatten in beslag te nemen, mevrouw. En dat zijn alle cd's, dvd's, geheugenkaartjes, floppy's en de laptop.'
Ze keek hem verdwaasd aan. Alle data. Nee. 'Ook de laptop. Maar daar staan nog belangrijke documenten van mij op!' zei ze met een snik. De tranen stonden in haar ogen, toen ze naar de agent keek die de zoveelste doos van haar cd's de trap af schouwde. Hij zette de doos in de politiewagen en kwam naar haar toe.
'Wat voor gegevens zijn dat als ik vragen mag?' 'Een script, een verhaal wat ik aan het schrijven ben. Dat wil ik niet kwijtraken, daar wil ik aan verder schrijven, ' Paniek klonk door in haar stem en ze keek de agent smekend aan. Zij kon er toch niets aan doen dat haar vriend ergens van verdacht werd.
De agent stond op en pleegde kort overleg met de andere man, die de deurwaarder bleek te zijn. Toen hij terugkwam ging hij naast haar staan.
'Je mag er een kopie van maken, als je me maar laat zien dat het schijfje waar je het opzet leeg is en je geen andere documenten mee kopieert.'
Ze deed wat haar gevraagd werd. Stil, zwijgend, nog steeds beverig van alle consternatie om haar heen. Geert leek er ogenschijnlijk kalm onder, alsof er niets aan de hand was, bijna alsof hij het wel verwacht had.
De laatste dozen verdwenen de politiewagen in, en de deurwaarder en de agent verlieten hun huis. Ilse verdwaasd achter latend.

De kracht van het gevoel (3)

Nog een kijkje in het boek de kracht van het gevoel. Maak hier kennis met Christel, en hier met Mariëlle.

Vrijdag (Christel)

Tim was gisteren weer mooi op tijd bij mij zoals elke donderdagavond. Hij was met de fiets gekomen, omdat het zo’n lekker weer was.

Ik had een leuk zwart hemdje aan getrokken met daar overheen een zwart vest en daaronder een zwarte minirok, maar ik moest het meteen weer uit trekken van Tim.

 ‘Dat is veel te bloot!’ zei hij streng, terwijl hij een hand door zijn blonde haren haalde.  ‘Het is misschien wel mooi weer, maar dit is nog veel te koud.’

Dus heb ik maar iets anders aan getrokken.

Magnolia's

Een fotoreportage die weinig woorden nodig heeft.

Noodweer

Vrolijk fladderend 

Door het leven 

Je vleugels 

Wijd gespreid

Lentebloesem

Aan de grijze grauwe takken

Van de donkere wintermaanden

Verschijnen ineens

De kleine knopjes

Die een waar kunstwerkje

Openbaren

Onze Max geëmigreerd

We hadden het er samen al meerdere keren over gehad. Dat we jammer genoeg zo weinig tijd hadden voor ons hondje. De urenlange wandelingen die we eerst nog maakten toen er nog geen kinderen waren, en later toen de kinderen nog in de kinderwagen lagen, waren steeds minder geworden. En het beestje bracht steeds meer tijd in de tuin door. Iets wat voor Max gewoon niet genoeg was. Dat kleine rondje tuin, een beetje dabben in het gras, wat snuffelen aan de kleine boompjes, een poot omhoog tegen alweer dezelfde paal. Het was voor hem ook allang niet meer leuk.
Ook nu de kinderen ouder begonnen te worden, en hij ze elke keer enthousiast tegemoet kwam gesprongen, luid blaffend, werd dat niet altijd in dank af genomen.  Maar het ergste was de angst die ze kregen voor onze Max, terwijl hij alleen met ze wilde spelen.
Elke keer als hij weer los rondliep, renden ze meteen naar binnen, totaal niet meer voor reden vatbaar als we ze probeerden om te praten misschien toch nog even het hondje te aaien.